Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

"Hoe heet deze kampong?" vroeg sergeant Zomer. Hij geloofde nog
maar half dat ze in Kwoor waren.
"Dit is Kwoor, sergeant," zei Olsen breed grijnzend. En met een armzwaai
naar het strand: "Welkom, luitenant Drost verwacht u."
"Zeer vereerd," zei Zomer droog.
"Jullie hebben goed aan je kleurenschema kunnen werken," zei Doorn.
"Je bent zo zwart als een Papoea. Dat harde werken zal dus wel wat
meevallen."
Olsen lachte schouderophalend. "Daar kom je wel achter. Luitenant
Drost gunt ons geen rust. Elke dag de oetan in, maar nog geen resultaat.
Pas maar op, mensen. Drost is de laatste dagen kort aangebonden."
"Dat was hij vroeger ook al," permitteerde Doorn zich te zeggen.
Het leverde hem een stekende blik van Oord op.
Nadat alle mariniers naar het strand waren gebracht liet Oord verzamelen.
Sergeant Vermeulen had zijn werk gedaan, ze waren in Kwoor.
Terwijl ze door het rulle zand naar de kampong liepen, voegde Doorn
zich bij Dupont.
"Drost jaagt fanatiek op ploppers," zei hij. "Dat belooft niet veel
goeds, Duup. Gelukkig is de conditie aardig op peil. In ieder geval
beter dan in Teminabuan."
"Het is hier overal zwaar terrein," zei korporaal Jetses, die voor hen
liep.
Ze zagen het eerste kamponghuis tussen de klappers door. Het was
een scheve paalwoning met een kippeladdertje naar het deurgat. Op
de stam van een klapperboom was een bordje gespijkerd dat naar het
huis wees. Een mannier had er met grote letters het volgende woord
op geschilderd:
HOTEL.
"Kijk, hier is dezelfde grapjas aan het werk geweest als in Waroer,"
wees Jetses lachend. "Het moreel is toch nog aardig hoog."
"Altijd je gevoel voor humor bewaren," zei Dupont. "Dat is een van
de weinige goede eigenschappen van de marinier. Je komt er ver mee.
Nieuw-Guinea krijgt mij er niet onder."
"Maar luitenant Drost wel," mompelde Doorn. "Over een dag of wat
spreken we elkaar wel nader, mijne heren."
"Wat zijn jullie toch een kankeraars," zei Jetses.
Ze bleven bij het "hotel" staan en bekeken wat er van de kampong
zichtbaar was. De huizen lagen rommelig verspreid tussen de klapperbomen.
Het was een nederzetting zoals zij er al menige hadden gezien
op Nieuw-Guinea. Uit het raamgat van een der huizen gluurden nieuwsgierige
kinderkopjes naar de nieuwelingen. Grote glanzend bruine ogen
in donkere gezichtjes. Magere honden liepen onder de huizen te snuffelen
en enkele varkens liepen vrij door de kampong. Broodmagere kippen
waren onder de paalwoningen naar eetbare zaken aan het zoeken.
Om daar soep van te koken waren er minstens tien nodig. Een van
de huizen verkeerde nog in het aanbouwstadium. Het was ruim, maar
alleen aan de achterkant zat er een wand van gevlochten atap in.
Luitenant Drost kwam met energieke passen aanlopen om de verse
164