Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

HOOFDSTUK 20.
Luitenant Drost stond met de in een smetteloos wit uniform geklede
havenmeester te praten. Op de steiger lagen zes rubberboten en evenveel
zware buitenboordmotoren gereed voor een oefening. Mariniers
waren bezig met voetpompen de boten met lucht te vullen. Aan de
horizon stapelden grimmige wolken zich op tot monsterlijk gevormde
gedrochten die van minuut tot minuut van vorm en kleur veranderden.
Het was na de middag windstil geworden en drukkend warm. Alle voortekenen
wezen erop dat het slecht weer zou worden.
Twee dagen geleden was het peloton in Sorong aangekomen, na een
verblijf van bijna vier weken in de kampongs Mega en Makbon. Terug
in Klademak troffen zij daar vreemde mariniers aan. Oude maats
waren inmiddels naar huis vertrokken. Majoor Scheepmaker en zijn
staf hadden in allerijl een les-en werkprogramma in elkaar gedraaid.
De manschappen moesten vooral bezig blijven en geen tijd krijgen
voor verveling, en wat veel erger was: heimwee. Deze middag was
luitenant Drost aan de beurt om met zijn mannen een landing uit
te voeren op Krokodileiland, dat enkele kilometers uit de kust voor
Sorong lag. De naam Krokodileiland had het te danken aan zijn vorm,
die veel overeenkomst vertoonde met een op het water drijvende krokodil.
Het was vrij klein en onbewoond, beplant met hoge, slanke klapperbomen.
"Ik zou het er maar niet op wagen," zei de havenmeester na de zoveelste
zorgelijke blik op de wolkenformaties.
Hij was een kenner van het weer en deze wolken vertelden hem meer
dan genoeg. Hij begreep niet dat de ander de tocht naar het eiland
wilde maken en niet naar zijn raad luisterde. Het had geen zin hem
op de gevaren van een wambrau of een onweersbui te wijzen.
"Krokodileiland is nog geen half uur varen," zei Drost misnoegd en
met het gezicht van een kind dat zijn zin niet kan krijgen. "Ik ben
van oordeel dat het best kan. Die wolken zien er wel wat dreigend
uit, maar voordat ze boven Sorong zijn hebben we de landing al achter
de rug."
"Dan moet u onmiddellijk vertrekken," zei de havenmeester, zijn ontstemming
met moeite onderdrukkend. "Als de bui eenmaal losbreekt
geef ik geen cent voor het leven van u en uw mannen."
"Een half uur heen en een half uur terug," zei de officier optimistisch.
"Dat halen we met gemak."
Sergeant Bruinen meldde dat de rubberboten opgepompt waren. Ze
werden op bevel van luitenant Drost snel te water gelaten en bemand.
Bruinen wisselde achter de rug van Drost een blik van verstandhouding
met de havenmeester. Deze haalde zijn schouders op, keek nog eens
naar de horizon en schudde zorgelijk zijn hoofd. Toen luitenant Drost
in een van de boten stapte vroeg Bruinen nog snel: "Wat denkt u van
het weer, meneer?"
"Ik heb het de luitenant afgeraden. Het wordt donderen en niet zo'n
beetje ook. Maar de luitenant moet beslissen, sergeant."
"We vertekkken nu, Bruinen," riep luitenant Drost. Zijn ogen stonden
217