Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

Doorn luisterde naar de gesprekken zonder er zelf nog langer aan
deel te nemen. Hij voelde het schip trillen. Onder zijn voeten dreunden
de sterke motoren die de "Overijssel' 1 naar Biak stuwden. Buiten was
het donker en het regende. Wat zou Greta doen 7 In huis was het kaal
en ongezellig. De laatste dagen zou ze bij Sietse en Annie logeren.
Of was het bij Kees en Herma 9 Hij wist het al niet meer. Sorong
was nu weer het domein van de landmacht. Jaap Fongers ging voorlopig
ook nog niet naar huis. Klademak lag verlaten langs de weg; een donker
en spookachtig kampement. Naast het militair tehuis woonden de twee
Chinese vrouwen, Viola en Roosje. Die dachten natuurlijk niet meer
aan de mariniers. Doorn zag Viola weer zoals zij tegenover hem had
gezeten na de massale vechtpartij in het militair tehuis. Hoe ze gereageerd
had toen hij naar haar borsten staarde. Viola Liauw, de vrouw
die haar emoties zo uitstekend kon verbergen... Had zij hem een blik
in haar ziel gegund toen zij met hem naar de heg was gelopen 7 Als
Greta er niet was geweest... 3a, dan had het anders kunnen lopen.
Viola trok niemand voor, waarom zou ze hèm dan wel bepaalde voorrechten
laten genieten 7 Maar het antwoord op die vraag was niet
van belang, alles was voorbij. Ook de Chinese meisjes gingen Sorong
binnen niet al te lange tijd verlaten.
"Wil je kaarten, dooie 7 " vroeg de getatoueerde man hufteng.
Doorn nam hem eens goed op en knikte. "Als je er niet zo beresterk
uitzag zou ik je een dreun verkopen."
"Mag JIJ gerust proberen," zei de kerel snuivend. "Wil je kaarten of
niet."
"O, mij best. Er valt op deze schuit toch niets beters te doen. Maar
ik verzaak wel."
"Laat ik je niet snaaien, maat. We spelen hier met het mes op de
tafel."
Even later zaten overal aan de bakstafels groepjes mariniers en matrozen
broederlijk te kaarten.
De "Overijssel" ploegde zich snel door de donkere golven voor de kust
van de Vogelkop. Rondom was duisterms en regen.
De volgende morgen zou het schip Biak bereiken.
Viola Liauw sloot de tuindeuren toen de hevige stortbui losbrak. Samen
met Roosje had zij in de tuin de grote manneboot nagekeken.
"Dat waren dan de mariniers van Klademak," zei ze en ging op de
bank zitten, de slanke handen in haar schoot gevouwen.
"Opgeruimd staat netjes," zei Roosje. "Grote monden, vechterij...
Nou ja, wij hebben niet veel last van ze gehad."
"De mariniers waren brutaal," zei Viola en ze dacht daarbij aan Doorn,
die haar had afgewezen toen zij zich aanbood. Dat kon ze nog steeds
niet goed begrijpen. Andere mannen zouden de geboden kans met beide
handen hebben gegrepen. Er waren ook nog de mannen die haar voorstellen
hadden gedaan. Een intieme relatie... 3a, dat wilden ze wel, maar
betalen was er in de meeste gevallen niet bij. Ze kende heel wat mannen,
voor geen van hen had zij veel sympathie op kunnen brengen.
Majoor Oord was er een van geweest. Die had volgens Roosje een
oogje op haar. O, er waren zo veel mannen geweest; De een had met
250