Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

ze wel ontzag. Al ben ik volgens jullie een boer zonder hersens, spierballen
heb ik wel. Ze zullen ervan lusten, jongens."
"Naar Klademak," zei Doorn nu ook. "Als de hel losbreekt wil ik er
niet tussen zitten. Nog éen fles bier, ik ga wel halen."
"We moesten eigenlijk met een grote groep teruggaan naar Klademak,"
zei Kroon. "Ik voel er weinig voor om onderweg in mekaar geramd
te worden door een stel op wraak beluste idioten."
Binnen begon de piano een onherkenbaar liedje te spelen. Er werd
stevig gedronken. Vooral door de landmachters, die een slechte avond
achter de rug hadden. Toen Doorn bier ging halen voelde hij dat sommige
soldaten hem met de ogen volgden. Er broeide wel degelijk iets.
Huub heeft gelijk, zo flitste het door zijn hoofd. Dit is foute boel,
ik kom hier niet zonder kleerscheuren af. Hij liep rustig door naar
de bar, de ogen brandden in zijn rug. De tocht naar de tapkast verliep
zonder moeilijkheden. Met drie volle flessen bier laveerde hij tussen
de tafels en stoelen door, op alles voorbereid. Hij ontweek benen en
ellebogen angstvallig en was al bijna tot de open terrasdeuren gevorderd,
toen iemand hem op de rug tikte. HIJ bleef staan en draaide
zich om. Er was nog geen enkele reden tot paniek, zo hield hij zichzelf
voor. Een zwetende soldaat met een rood hoofd en veel puisten keek
hem met uitdagende, niet veel intelligentie uitstralende ogen grijnslachend
aan.
"Dat deed je toch niet met opzet, maat 7 " vroeg de man, die de rang
van korporaal had.
Doorn nam hem uiterlijk onbewogen op en keek onopvallend om zich
heen, op zoek naar hulp. Er bevonden zich echter geen mariniers in
de buurt. Dit is opzet, hier hebben ze op gewacht, dacht hij en moest
met alle geweld een rilling onderdrukken toen hij bedacht wat er kon
gebeuren. Nu stond hij er alleen voor. Zijn knieën bibberden en een
akelig wee gevoel deed zijn maag even krimpen.
"Wat deed ik 7 " vroeg hij kalm.
"Bij de bar. 3e douwde me opzij, mannier."
"Ik heb geen mens aangeraakt."
Er kwam een andere korporaal aanlopen. Het was een gespierde kerel
die een agressieve indruk maakte. Deze soldaat was het type van de
vechtjas en onruststoker die voor niemand uit de weg ging. Het stel
zocht ruzie en Doorn was het slachtoffer. Hl) zag geen uitweg meer.
Hij ZOU onherroepelijk het onderspit moeten delven en rake klappen
oplopen als het tweetal begon te slaan. De soldaten sneden hem de
pas af en de andere k. 1.- ers keken gespannen toe hoe de zaak zich
verder zou ontwikkelen.
"Mag ik er effe langs 7 " vroeg hij.
"Pierre, heb deze gozer me gedouwd of niet."
"3a, deze marinier was het," zei de ander met een huichelachtig lachje
op zijn gezicht. "En hij deed het met opzet, ik heb het duidelijk gezien."
"Man, doe niet zo vervelend. Ik heb je niet aangeraakt," zei Doorn
en hij deed of hij wilde doorlopen.
Van achteren gaf iemand hem een duw. De bierflessen ketsten tegen
elkaar maar bleven heel.
"Willem, die schijtmannier moet een lesje hebben"'
138