Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

woede gloeide in zijn ogen, maar hij zweeg wijselijk.
"Hoorde ik je stem nog, Dupont?" sneerde de officier.
"Hij gaat wel weg," zei Doorn nog zachter. "We doen net of hij er
niet is."
Doorn was ook kwaad. Hij was koud tot op zijn botten en klemde zijn
kaken op elkaar om niet te klappertanden. Plotseling nam de regen
in hevigheid toe en striemde recht in zijn gezicht, prikkelend ais een
koude douche. Ze telden de keren dat ze de rubberboot naar het strand
brachten en losten. Nu zij dat laatste ook zelf moesten doen duurde
het werk veel langer en de norse boot best uurder vloekte alle duivels
uit de hel.
"Nu nog éen keer en het is gebeurd," riep hij eindelijk opgelucht uit.
"En dan mag je uit mijn naam tegen die mooie luitenant van je zeggen
dat hij gauw het heen en weer moet krijgen.'" Hij liet de zodiac nijdig
grommend door de branding schieten.
"Gelukkig, de laatste keer," zei Dupont rillend.
Zijn gezicht was blauw als dat van een drenkeling en van top tot teen
was hij doorweekt, evenals Doorn. Ze stonden zielig in het water als
twee menselijke ducdalven en keken de rubberboot na in de schemering,
die weldra plaats zou maken voor de duisternis.
"Nog een kwartier en dan is het donker," zei Doorn fut loos.
"Heb jij nog honger, Nico?"
"Als een bootwerker," zei Doorn toepasselijk.
"Iedereen is ervandoor. Dat zijn nu je maats."
Ze zagen twee mannen het strand opkomen. Ze liepen zonder haast
naar de stapel goederen en begonnen op bevel van Oord, die vlak na
hen arriveerde, heen en weer te zeulen van de groeiende berg naar
de kampong. Het werk schoot niet zichtbaar op. Luitenant Drost kwam
met veerkrachtige tred aanlopen en keek met een cynisch lachje naar
het kleumende duo in de branding.
"Kunnen jullie het nogal uithouden daar?" vroeg hij bijna vrolijk.
"Ik heb kippevel op m'n reet staan," riep Dupont verontwaardigd.
"En Doorn? Oo"k kippevel? Morgen zeker ziek..."
"Ik kan het nog uren volhouden, luitenant," gaf Doorn kalm ten antwoord.
"Mooi zo. Ik had van jou niet anders verwacht. Het eten is klaar.
Als jullie zo nog even helpen met alles naar de kampong te slepen
kun je gaan eten."
"We moeten op wacht," zei Dupont. "Wanneer moeten we dan verdomme
eten?"
"Geen enkel probleem," zei de officier met een verdachte trilling
in zijn dunne stem. "Terwijl de een snel zijn portie naar binnen werkt
kan de ander lopen. En zeur niet langer, Dupont. Ik heb geen zin nog
langer naar jouw gesputter te luisteren."
Hij draaide zich bruusk om en liep met grote passen het strand af,
terug naar de kampong.
"Nu maak jij ook eens kennis met de ware aard van Drost," zei Doorn.
"Mij krijgt hij niet meer op de kast."
"Twee uur wacht lopen," zei Dupont opstandig. "Ik pik het niet van
die kerel? Als ik de kans krijg schiet ik zijn ballen erafJ"
Doorn liet zich door zijn knieën zakken. Zo ver dat alleen zijn hoofd
179