Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

HOOFDSTUK 18.
Nadat zij haar boodschappen in de Civo had gedaan reed Greta snel
naar huis. Ze had nog naar Annie gewild, maar ze voelde zich niet
al te lekker. Het grootste deel van de dag had ze in bed doorgebracht.
Ze voelde zich al een paar dagen ziek. Het was een snikhete dag zonder
ook maar een zuchtje wind. Zelfs degenen die al jaren op Nieuw-Guinea
zaten vonden het een uitzonderlijk hete dag.
Een bad, dat was het enige waar ze behoefte aan had. Nadat ze de
mand met boodschappen in de keuken had gezet liep ze meteen door
naar de mandikamer, waar ze zich snel ontkleedde en voor de spiegel
ging staan. Dat deed ze iedere dag wel een paar maal. Er was nog
niet veel te zien. Enkel haar borsten werden wat voller. Of was dat
soms verbeelding? Opeens schrok zij van haar bittere mond, en de
ogen die dof en ietwat vijandig in hun kassen stonden. Dit was niet
de Greta die haar anders aankeek. Ze legde haar handen op haar platte
buik en keek naar het harige driehoekje tussen haar voile dijen. Nu
kun je nog terug, dom kind, zei ze zacht tegen haar spiegelbeeld,
dat haar vanuit het glas met een mengeling van afkeer en angst aanstaarde.
Laat het wegmaken, zei de stem in haar hoofd. Nee, je moet
het kind houden, zei een andere stem. Die tweede stem werd de laatste
dagen steeds luider en zou ten slotte de eerste wel verdringen. Het
kind dat in mijn buik groeit, fluisterde ze. Het wordt groter en groter,
tot je het voelt slaan en trappen. Het leeft nu ook al, mag je er dan
nog een eind aan maken? Geen abortus, zei ze heftig en drukte haar
voorhoofd bevend tegen de spiegel. Toen maakte ze een lelijk geluid
en stak haar tong uit. Zij zeepte zich van top tot teen in, tot ze er
als een schuimpop uitzag. Het water was vrij koel, zodat ze zich meteen
een stuk voelde opknappen. Ik blijf vanavond niet thuis, dacht
ze. Het huis werkt op m'n zenuwen, de muren verpletteren me, ik
kan er niet meer tegen. Ze wilde bij Sietse en Annie een borrel gaan
drinken. En pas heei laat naar huis gaan. Ze kon ook wei daar blijven
slapen, er was thuis toch niemand die op haar wachtte.' Ze was bezig
het zeepschuim van zich af te spoelen toen ze een vreemd geluid
achter zich hoorde. Ze kon het niet onmiddellijk thuisbrengen. Was
het Paul? Of Nico? Dat was een dwaze gedachte, Nico zat in Sausapor.
Het geluid werd veroorzaakt door iemand die niet in het huis thuishoorde.
Snel, op alles voorbereid, draaide zij zich om zonder zich
om haar naaktheid te bekommeren. Een rilling trok langs haar ruggegraat.
Haar lichaam voelde aan alsof het verlamd was. Greta begon
te gillen... Ze kon er niet mee ophouden, krijste uit alle macht en
werd bang voor haar eigen stemgeluid. Ze stond oog in oog met Hooymeier.
Hij stond op de drempel, niet meer dan vijf passen van haar
af. Greta wist dat hij niet was gekomen om een bad te nemen of
een vriendschappelijk babbeltje met haar te maken. Wat hem voor
ogen stond was duidelijk te zien aan de zwelling in zijn broek. Hooymeier
stak in een bezwerend gebaar een hand op en opende zijn mond,
geschrokken van haar ijselijke gegil. Hij was gekomen om te doen
wat hij al zo lang met Greta wilde doen, en had minder weerstand
205