Mariniers van Klademak podium - Stichting Papua Erfgoed

pad lagen. Hij nam een slokje warm water en spoelde er zijn mond
mee.
"Opstaan, ouwe gebouwen." 1 riep sergeant Bruinen, die er zelf ook
niet erg fit meer uitzag.
Doorn keek naar links, waar Jansen uitgeteld in het gras lag, vechtpet
over zijn gezicht. Van de blufferige Piet Jansen was weinig meer
over. In de rimboe presteerde hij niet veel. Het was de opzet dat
b.a.g.-schutter en helper om het half uur van wapen wisselden, maar
in de praktijk kwam daar niets van terecht. Een of twee maal wisselden
zij van wapen, maar daarna kreeg Jansen het gewoonlijk te krap met
zijn conditie en was het Doorn die de rest van de mars het loodzware
automatische wapen kon sjouwen.
Doorn stond stijf en kreunend van pijn op. De rust deed je geen goed.
Het zou zeker een kwartier duren eer hij het normale tempo weer
te pakken had.
"Hier heb je de b.a.g., Piet. Het is jouw beurt," zei hij en hield de
ander het wapen voor.
Jansen keek hem met lege ogen aan en schudde zijn hoofd alsof hem
dat zelfs nog te veel moeite kostte. "Ik heb zo'n last van m'n schouder,
Doorn. Kun jij dat ding nog een poosje dragen?"
"Denk je soms dat ik nog fit ben? Godverdomme, pak aan! Of moet
ik het ding hier laten liggen? Over een half uur neem ik het weer
van je over."
Hij duwde de ander de b.a.g. in handen en pakte hem zijn geweer
af. Korporaal Brouwer sloeg het tafereeltje van een afstand gade en
schudde bekommerd zijn hoofd. Later, toen ze alweer een kwartier
hadden gelopen, zei hij tegen Doorn: "Niet toegeven, Nico. Geen medelijden
met die vent. We hebben het allemaal moeilijk. Om het half uur
van wapen wisselen. Jansen, hoor jij het ook?"
Er kwam niet meer dan een woedende grauw van Piet Jansen en Brouwer
verdween weer naar zijn eigen plaats.
Uren achtereen, zonder te rusten, liepen ze in een moordend tempo
door de groene doolhof. Alle bomen leken op elkaar en dikwijls waren
er lianen die zich achter de loop van een geweer haakten en de eigenaar
ervan ten val brachten. Mechanisch verplaatste Doorn zijn voeten,
die als lood wogen. Hij gaf zich na iedere stap meer over aan zijn
sombere gedachten. Hij vloekte zacht en snakte soms naar adem.
Drinken wilde hij en hij kreeg visioenen van een klaterend bergbeekje
waarin hij zich helemaal naakt onderdompelde. Fris en helder water,
drinken zo veel als je maar op kon en dan je veldfles vullen. Onder
het lopen trok hij zijn veldfles uit het foudraal en dronk het laatste
beetje eruit zonder te proeven. Het was niet veel meer, maar hij
hoopte dat ze over niet al te lange tijd voor een kali zouden staan.
Dan was het leed immers geleden.
Als een houterig bewegende groep schijndoden liepen de mannen door
de wildernis en niemand wist hoe lang de afmattende tocht nog zou
duren. En de vogels schreeuwden, krasten, floten naar elkaar zoals
zij dat sinds het begin der tijden hadden gedaan. Zij bekommerden
zich niet om de groep mannen die zich op de grond voortsleepten.
Het was een rimboe waar de Papoea's zich in konden bewegen, waarin
201