Richtlijn Guillain-Barré syndroom

Inleiding tot de richtlijn GBSvan complicaties. De reeds ingezette revalidatiebehandeling wordt voortgezetonder coördinatie van de revalidatiearts (hoofdstuk 21).Ook maakt de revalidatiearts in overleg met patiënt, diens naasten en hetmultidisciplinair team een plan voor vervolgbehandeling (hoofdstuk 10).Revalidatiegeneeskundige behandeling is de eerste keuze van behandeling voorpatiënten met GBS na ontslag uit het ziekenhuis. De revalidatiegeneeskundigebehandeling richt zich op de motorische en conditionele beperkingen en desociaal-maatschappelijke re-integratie op korte en langere termijn. Daarnaast isook aandacht voor de belasting van de partner/mantelzorgers of de oudersnoodzakelijk (hoofdstuk 17).Voor de revalidatiegeneeskundige diagnostiek wordt gebruik gemaakt van hetICF-model van de WHO. Inventarisatie vindt plaats van aanwezige stoornissen,het functioneren op het gebied van activiteiten en participatie en persoonlijke enexterne factoren (stroomschema revalidatietraject GBS).De keuze voor klinische dan wel poliklinische revalidatie van patiënten met GBSwordt bepaald door de zorgbehoefte en belastbaarheid van de patiënt en dienssociale systeem. Daarnaast is klinische revalidatie geïndiceerd als er nogcomplicaties (te verwachten) zijn zoals longfunctiestoornissen, autonomedisregulatie, decubitus en conditionele beperkingen.Verpleeghuisopname van volwassen patiënten met GBS is aan de orde als depatiënt ernstig beperkt blijft in het functioneren, slecht belastbaar en trainbaar isen thuis verblijven op termijn niet mogelijk is (hoofdstuk 10).A. Fysieke trainingEr zijn aanwijzingen dat fysieke training bij patiënten met GBS kan leiden totverbetering van spierkracht, vermindering van vermoeidheidsklachten,lichamelijke fitheid en kwaliteit van leven.In de herstelfase kan voorzichtig gestart worden met het trainen van de patiënt terverbetering van specifieke lichaamsfuncties zoals de conditie of spierkracht, of tervermindering van de ervaren vermoeidheid. Vanuit de wetenschap dat trainingspecifiek is voor datgene wat getraind wordt, kan dit het beste gebeuren vanuiteen functioneel ingerichte context. De hulpvraag van de patiënt, de ervarenproblematische handelingen en de sociale context van de patiënt zijn leidend bijde training. Door een weloverwogen keuze van de gekozen trainingsmethoden enopbouw van de trainingsintensiteit en -duur kan overbelasting en mogelijk terugvalin herstel voorkomen worden. Ook is het van belang om in de herstelfase depulmonale status tijdens de training te blijven monitoren.49