Een meervoudige casusstudie - Divingduck.nl

Hoofdstuk 5In de gesprekken met de horende volwassenen geldt voor enkele kinderen dat hetaantal initiatieven dat zij nemen groter is dan het aantal reacties dat zij geven. Dit geldtbijvoorbeeld voor Alain, Alex, Aziz en Christel. Bij een aantal kinderen is veel variatie te zien inde aantallen initiatieven en reacties, zoals bij Brian, Cas en Celine. Bij Adinda, Bianca, Dagmaren Dominique valt op dat het aantal initiatieven in balans begint te komen met het aantalreacties. In de gesprekken met de dove volwassene is een ander beeld waar te nemen. Bij eengroepje kinderen overheerst nu het aantal reacties boven het aantal initiatieven. Dit geldt voorBianca, Cas, Dagmar en Dominique. Bij Aziz is het juist andersom: hij neemt meer initiatieven.Voor Adinda, Alain, Alex en Celine geldt dat de aantallen initiatieven en reacties met elkaar inbalans lijken te komen. Bij Brian is ook hier veel variatie te zien. De kinderen acteren in degesprekken die ze met beide volwassenen hebben niet altijd op dezelfde manier. Drie van dekinderen laten bij beide volwassenen eenzelfde ontwikkeling zien. Dat zijn Adinda, Aziz enBrian. Binnen de gesprekken van alle kinderen met de horende of dove volwassene zijn kleinegroepjes te onderscheiden: een groep kinderen bij wie het aantal initiatieven groter of kleiner isdan het aantal reacties, een groepje waar de aantallen in balans lijken te komen en eengroepje waar veel variatie is waar te nemen in het aantal initiatieven en reacties.Als de gegevens van de participatie en de moves in de interactie met beide volwassenenworden gecombineerd, dan ontstaat het volgende beeld. Er zijn kinderen die een redelijkstabiel communicatiepatroon hebben bij beide volwassenen. Met een stabielcommunicatiepatroon wordt bedoeld dat het kind zowel initiatieven neemt als reacties geeft inde gesprekken met de horende en dove volwassenen, in tegenstelling tot patronen die in deonderzoeksliteratuur worden beschreven zoals het uitsluitend geven van reacties. Er zijn echterook kinderen bij wie dat in mindere mate het geval is en die meer initiatieven gebruiken bij dehorende gesprekspartner. Als laatste zijn er kinderen die vooral initiatieven inzetten in decommunicatie met de dove en horende gesprekspartners. Wanneer er geen duidelijkepatronen te ontdekken zijn in het gebruik van initiatieven of reacties en/of in de context vaneen dove versus een horende volwassene, spreken we van variabel communicatief gedrag.Kinderen kunnen niet alleen gekenschetst worden in termen van het hanteren van meer ofminder stabiele communicatiepatronen, maar ook als enthousiaste of minder enthousiastepartners in de communicatie.De kinderen met een redelijk stabiel communicatiepatroon bij beide volwassenen zijnAdinda, Bianca, Dagmar en Dominique, waarbij Adinda, Dagmar en Dominique beschrevenkunnen worden als enthousiaste communicatiepartner: hun participatie in de gesprekkenneemt in de loop van de tijd sterk toe. Het aandeel van Bianca is minder groot, daarombeschrijven we haar als gemiddeld enthousiast. Alain en Alex zijn twee kinderen bij wie deinitiatieven bij de horende volwassene groter zijn dan de responsen. Bij de dove volwassenekunnen zij wel omschreven worden als stabiele communicatoren. Alain en Alex kunnenbeschreven worden als gemiddeld enthousiast wat betreft participatie. De communicatie vanAziz is minder stabiel te noemen: hij neemt vooral initiatieven en stemt wat minder af op zijngesprekspartners. Datzelfde geldt voor Christel, hoewel zij alleen gesprekken heeft gevoerd190