Een meervoudige casusstudie - Divingduck.nl

Hoofdstuk 2revisie dan horende kinderen. De onderzoekers concludeerden daaruit dat de dove kinderenlieten zien dat ze de communicatie gaande konden houden (Ciocci & Baran, 1998). Tevenswerd volgens de onderzoekers de conclusie van Hughes & James (1985) bevestigd, dat dovekinderen effectief kunnen communiceren als zij worden geconfronteerd met miscommunicatieof stagnerende communicatie.De communicatie met personen met een hoorproblematiek kan volgens Erber (1996)diverse specifieke kenmerken hebben. Hij geeft de volgende opsomming. Het moment vanbeurtnemen verloopt moeizaam en verandering van onderwerp vindt vaak op een verkeerdmoment plaats. Er is herhaaldelijk opheldering nodig en de inhoud van de conversatie is vaakoppervlakkig. De spreekstijl van de communicatiepartner is aangepast. Volgens Erber komen erin de communicatie met mensen met hoorproblematiek regelmatig situaties voor waarin hetnodig is dat er opheldering plaatsvindt. Om deze situaties te voorkomen of weer op te lossengebruiken mensen met gehoorproblemen verschillende strategieën, namelijk faciliterendestrategieën en herstelstrategieën. Faciliterende strategieën worden ingezet om zaken als deomgeving of de structuur van de boodschap te beïnvloeden, zodat het voor de persoon methoorproblematiek beter te volgen is. Herstelstrategieën worden ingezet om een situatie vanmiscommunicatie op te lossen (Tye-Murray, 1998). Er kan onderscheid worden gemaakttussen receptieve en expressieve herstelstrategieën. Receptief wil zeggen dat eenherstelstrategie wordt ingezet om miscommunicatie op te lossen als de ontvanger van deboodschap (de persoon met gehoorproblemen) deze boodschap niet goed denkt te hebbenbegrepen. De persoon kan dan op verschillende manieren om opheldering vragen. Eenexpressieve herstelstrategie wordt toegepast door de persoon met hoorproblemen nadatmiscommunicatie is ontstaan omdat de communicatiepartner de boodschap niet heeftbegrepen, bijvoorbeeld omdat de boodschap niet goed verstaanbaar was.Er is redelijk wat onderzoek verricht naar miscommunicatie bij dove volwassenen (zieTye-Murray, 1998). Voor dove kinderen is dit minder het geval. Het onderzoek heeft zichvoornamelijk gericht op het gebruik van herstelstrategieën van horende volwassenen alsreactie op niet goed verstaanbare spraak van dove kinderen. Elfenbein (1989) heeft het gebruikvan herstelstrategieën door dove kinderen onderzocht in een gestructureerde setting. Hetbleek dat de meeste kinderen de boodschap die niet was begrepen door decommunicatiepartner, in gesproken vorm herhaalden ofwel herzagen. De kinderen veranderdensoms ook van modaliteit door te wijzen of te gebaren in plaats van te spreken. Wang (1997)heeft in haar onderzoek gekeken naar het gebruik van herstelstrategieën bij dove negenjarigekinderen met een cochleair implantaat die oraal werden opgevoed en kinderen met een CI dieonderwijs genoten in Totale Communicatie. Het bleek dat miscommunicatie in gesprekjes metde leerkracht en de TC-kinderen meer voorkwam dan in de gesprekken tussen de leerkracht ende orale kinderen. Beide groepen kinderen gebruikten de non-specifieke herstelstrategieën hetmeest als ze merkten dat er sprake was van miscommunicatie.Participatie in interacties met anderen is essentieel voor kinderen omcommunicatievaardigheden te verwerven. Als kinderen de mogelijkheid hebben om deel tenemen aan diverse interacties met volwassenen en met leeftijdsgenootjes, dan hebben ze de46