OOST-INDIË

142
men, op een afstand van een of twee ellen, twee reien klapper-
stammen in den grond en vult de tusschenruimte met aarde en
steenen aan.
Achter de borstwering wordt ook wel een banket aangetrof-
fen ; zelden echter vuurt de Boniër over de kruin, maar worden
door de dikte van de borstwering kokers van uitgeholde pinang-
boomen of van dikke bamboe gelegd, waardoor de verdediger
ongezien den aanvaller kan bestoken. Uit de profielen van de
versterkte hoofdplaats Boni bleek, dat die kokers niet altijd on-
doelmatig aangelegd waren en soms een vrij bestrijkend schot
toelieten.
De chicane-middelen, welke om die versterkingen, tot verkrijging
van stormvrijheid, gebezigd worden, zijn vooreerst een sarapping,
zijnde een staketsel of omheining van doornbamboe, welke op een
kleinen afstand van den wal, maar onder het werkzame geweervuur
geplant wordt en waarbij men zorgt de doornen (tjaranga) naar bo-
ven, ten deele naar beneden te leiden en stevig tegen de dicht bij
elkander ingeheide bamboezen te binden. Dit geschiedt om het over-
klauteren of het onderdoor kruipen te verhinderen. Achter dat sta-
ketsel, rechthoekig daarmede worden gewoonlijk toeda-toeda's of
Spaansche ruiters geplaatst, echter zoo, dat tusschen twee toeda's
niet meer ruimte is, als om een paard door te laten. Wordt nu het
staketsel geforceerd en jaagt er een ruiter door, dan vindt hij zich
deerlijk verschalkt, wijl hij, om zoo te zeggen, zich in eene fuik
bevindt en niet meer wenden kan. Wijders is het terrein tot aan
de borstwering zooveel mogelijk door wolfskuilen, randjoe's en
soera's (beide benamingen van voetangels van bamboe of ander
hard hout) tegen bestorming beveiligd. Het gebruik van grachten
is niet inheemsch, maar schijnt men dit van ons afgekeken te heb-
ben; althans de hoofdplaats Boni was tijdens de laatste oorlogen
gedeeltelijk door grachten van verschillende profielen verdedigd.