OOST-INDIË

279
Te vergeefs trachtte de militaire bevelhebber door kracht van
wapenen den steeds toenemenden opstand te onderdrukken; maanden
waren reeds verloopen en de toestand was er veeleer op verslimmerd.
Het begon meer en meer te blijken, dat kolonel Andresen niet
voldoende op de hoogte van den eigenlijken politieken toestand was.
Steeds bleef hij zijn hoop bouwen op den weerspannigen rijksbestierder
en pogingen aanwenden om dezen over te halen, naar
Martoepoera terug te keeren, niettegenstaande Hidayat hardnekkig
bleef weigeren om zijn schuilhoek te verlaten en het genoegzaam
bekend was, dat pangeran Lehman, die 't ons reeds tamelijk
lastig maakte, zijn vertrouwde was.
Kolonel Andresen, die reeds, nadat de vorige sultan Tandjid üellah
afstand van den troon gedaan had, moest ontwaren dat hiermee de
opstand niet geëindigd was, had te laat ingezien, dat Hidayat
den opstand aanmoedigde, dat de quaestie van de opvolging bijzaak
was geworden, en dat Antassari, demang Lehman en andere ondernemende
hoofden in naam van Hidayat handelden — welke laatste
wel als sultan bevel voerde, doch niet door den Nederlandschen
gouvernements-commissaris tot die waardigheid wilde verheven
worden; hetzij omdat hij dezen wantrouwde, hetzij omdat hij meer
heil in den huidigen stand van zaken zag.
Het gouvernement begon aldra te beseffen, dat hier krachtiger
moest gehandeld worden; daarom werd kolonel Andresen eervol
ontheven van zijn betrekkingen in Bandjermasin en in zijn plaats
als opperbevelhebber, tevens tot waarnemend resident, benoemd de
majoor' Verspijck, terwijl de resident Nieuwenhuyzen tot gouvernements-commissaris
voor de Bandjersche aangelegenheden aangesteld
werd.
Toen een ondernemend en vastberaden man als Verspijck als
opperbevelhebber optrad, scheen de kracht van den opstand dadelijk
te verminderen.