OOST-INDIË

298
heerschte, vernam men somwijlen zeer onverhoeds, dat er vijande-
lijkheden gepleegd werden.
Intusschen bleek het overtuigend, dat sultan Hidayat wel degelijk
de ziel van den opstand was, en er zou aan geen einde van den
oorlog te denken zijn, wanneer die man niet gevangen genomen
werd. En toch had zich te Bandjermasin zijn aanstelling tot
sultan bevonden, door den gouverneur-generaal geteekend!
De opstand in Martapoera scheen oppervlakkig een alleenstaand feit,
doch eigenlijk was dit niet zoo. In werkelijkheid was door Hidayat en
Antassari besloten om hoog spel te spelen, de aandacht der- onzen
naar het noorden te trekken en van Martapoera af te leiden, en
daar dan een beslissenden slag te slaan. Door de gebrekkige samen-
werking, welke steeds bij alle operation der inlanders op een uitge-
strekt oorlogstooneel valt op te merken, was de onverhoedsche
aanval op Martapoera te vroegtijdig geschied en dus mislukt.
Evenwel begon de vijand, tot groote teleurstelling der onzen, weder
een grootere krachtsontwikkeling ten toon te spreiden; enkel en
alleen het gevolg van de bovengenoemde proclamatie van den gou-
vernements-commissaris. De weerspannige bevolking, zoowel als de
hoofden die haar leidden, hadden zich altijd met de hoop ge-
vleid, dat de Nederlandsen-Indische regeering Hidayat als . sultan
erkennen zou ; doch de inlijving van Bandjermasin bij Nederlandsch-
Indië, bij proclamatie den volke bekend gemaakt, had die hoop in
rook doen vervliegen. Voor Hidayat was "thans alle kans verkeken,
en ook Antassari en de andere grooten hadden niets meer te ver-
wachten. Men vereenigde zich, om alle krachten in te spannen
ten einde zich vrij te vechten, en de sluwe aanstokers van den
oorlog, die slechts te winnen, weinig te verliezen hadden, namen
de priesters in den arm, die het volk opruiden en van den opstand
een heiligen godsdienst-oorlog maakten. Het is ondoenlijk om den
guerilla-oorlog, welke nu weer ontstond, in alle bijzonderheden te
volgen; de belegering van Goenong of BoekitMadang echter, waarde