OOST-INDIË

33
De positie der belegeraars weid zoo benard, dat men onderhandelingen
opende, die, zooals zich gevoegelijk laat verklaren, tot
geen goeden uitslag leidden ; de belegering moest dus, onder de
ongunstigste omstandigheden, worden voortgezet. Hevig woedde de
koorts; vooral ook werd men belemmerd door het gebrek aan een
goede gemeenschap en dientengevolge het gemis van het noodige
belegeringsgeschut; want met 2 houwitsers, 2 zesponders en een
Coehoornmortiertje, waaruit onze artillerie voor Bondjol tot dusverre
bestaan had, was dit brandpunt van den tegenstand der
Padris niet te bedwingen.
Den 18 llen November begon het zwaar geschut te werken, hetgeen
den moed der troepen, door ziekte en tegenspoed verflauwd, weer
wat opwekte. Intusschen was de nieuw benoemde militaire kommandant
ter Westkust van Sumatra, generaal-majoor Cleerens, op
het oorlogstooneel aangekomen, met belangrijke versterking van
troepen 1).
De reeds genoemde moskee buiten Bondjol werd door onze granaten
in asch gelegd. Overigens richtte het geschutvuur tegen de
doornbamboe al zeer weinig uit, maar men ontdekte, toen de bedoelde
moskee afgebrand was, een versterking met doornwerk
omgeven, waarin bres geschoten werd.
Cleerens achtte het nu noodzakelijk, die versterking te nemen,
hetgeen in den vroegen morgen van den 4 den December 1836 beproefd
werd. De Padris verdedigden zich ook hier met een onversaagdheid,
die hen opnieuw als een geduchte vijand deed kennen ; zij begroetten
1) Na aankomst van Cleerens telde men voor Bondjol:
Infanterie 1744 man
Artillerie 188 „
Genietroepen 62 u
Ongeregelde hulptroepen 4000 „
Te samen . . 5994 man.
Onder die ongeregelde troepen zijn ook de Maleisclie hulptroepen gerekend.
3