OOST-INDIË

316
Nu zou men zeggen dat de opstand onderdrukt, dat de langdu-
rige krijg geëindigd was. Al was die oorlog rijk aan onverwachte
gebeurtenissen, aan schier ongeloofelijke catastrophen, nu mocht
men toch vertrouwen stellen in de oprechtheid van Hidayat en Leh-
man. — Het laatste bedrijf van het drama was nog niet afgespeeld. —
Er restte nu, Antassari en Amin Oellah tot onderwerping te bren-
gen. Op de vraag aan Hidayat, hoe men zich 't best van hen kon
meester maken, had hij te kennen gegeven dat, nu hij het land
verliet, zij spoedig hun aanhang zouden verliezen.
Het vertrek van Hidayat was bepaald op 3 Februari. Doch om 4
uur in den nacht te voren ontving Verspijck onrustbarende berich-
ten. Hidayat had zich met zijn gevolg in twee laadprauwen inge-
scheept; toen die door het districtshoofd in een ijzeren prauw ge-
volgd waren, had Hidayat zich aan wal begeven en was te midden
van een dichten drom gewapend volk verdwenen. Men gaf te ken-
nen, niet te zullen toelaten dat Hidayat vertrok.
Demang Lehman had, hoe ongeloofelijk ook na al het gebeurde,
toch een dubbelzinnige rol gespeeld. Zie hier wat er gebeurd was.
Den dag, eerst voor het vertrek bepaald, had er een samenkomst
plaats gehad met een aantal hoofden, in tegenwoordigheid van een groote
volksmenigte, en een der pangerangs had gezegd : »indien pangerang
Hidayat naar Java gaat, is het beter dat wij amok maken" — en
dadelijk had Lehman zich met dit plan vereenigd. »Welnu," had de
ander vervolgd, toen hij zag dat zijn plan Lehman's goedkeuring
mocht wegdragen ; »als pangerang Hidayat heden avond naar de
benting gaat, moeten wij allen met hem meegaan en als Hidayat
zich verwijdert, zullen wij nog even wachten, dan zal demang Leh-
man, door met het hoofd te knikken, het teeken tot den aanval geven."
Doch toen Hidayat zich 's avonds naar de benting begaf, waar
majoor Koch met nog een officier gezeten was en Lehman weldra
met zijn volgelingen binnen kwam, scheen dezen laatste de moed in de
schoenen te zinken; want van amok maken kwam niets, ofschoon