milliyetçilik

V. Sonuç
Değilsek de yakın birbirimize
Uzak da sayılmayız büsbütün
Gökyüzünde iki uçurtma başıboş
Yanyanayızdır sadece
Ve duydum
Her şey ki bir yorumdu, sonuç değildi
Sonuç ki zaten yoktu
Bu çalışmaya ünlü Fransız yazar Stendhal’in aşkı betimlerken kullandığı ‘kristalleşme’
kavramının milliyetçilikle ilişkisini kurarak başlamıştık. Kristalleşme sürecinin en
önemli aşamasının gerçeklikten kopma noktası olduğunu belirtmiş, seven öznenin
sevilen nesneyi ‘mükemmelleştirdiğini’, ‘kusursuzlaştırdığını’, bir süre sonra onu
olduğu gibi değil, olmasını istediği gibi görmeye başladığını anlatmıştık. Milliyetçi
öznenin de bu anlamda aşık özneden farkı olmadığını, gerçekleri değil, ‘görmek
istediğini’ gördüğünü eklemiştik. Çalışmanın ele aldığı Türkiye-Avrupa Birliği
ilişkileri de hem Türkiye, hem de Avrupa’daki milliyetçi kristalleşme süreçlerinden
payına düşeni almaktadır. Vurgulamaya çalıştığımız noktayı, milliyetçi algı biçiminin
bu çalışmayı nasıl ‘okuyacağı’ hakkında minik bir zihinsel egzersiz yaparak daha iyi
anlatabiliriz.
Aslında Türkiye bağlamında ‘okuyacağı’ terimi yerine ‘göz atacağı’ terimini
kullanmak daha doğru olacaktır, çünkü Türkiye’de kendini ‘milliyetçi’ (ya da son
dönemde ‘ulusalcı’) olarak tanımlayan kesimler muhtemelen bu çalışmayı baştan
sona okumayacaklardır. Onlar için bu çalışmanın hangi kurumlar tarafından finanse
edildiği, hangi kuruluş tarafından yayımlandığı, kimin tarafından hazırlandığı gibi
ayrıntılar, çalışmanın içeriğinden önemli olacaktır. Bu anlamda çalışma kamuoyuna
sunulduktan sonra milliyetçi basın ve yayın organlarında yer alacak haber ve köşe
yazılarının başlıklarını tahmin etmek güç değildir: ‘Soros’un yeni oyunu’, ‘AB
çocukları işbaşında’, ‘Liberal aydınlar AKP’nin ekmeğine yağ sürmeye devam ediyor’,
‘Bilgi-TESEV el ele, Türkiye Sèvres’e!’. Bu durum, milliyetçi algı biçiminin ‘mutlakçı’
yapısını gösterir. Milliyetçiliğe göre sadece ‘doğru’ ve ‘yanlış’, ‘biz’ ve ‘onlar’ vardır;
‘bizden’ olmayan mutlaka ‘onlardandır’; ‘bizim’ doğrularımızın dışında kalan her
110