milliyetçilik

payına düşen ‘sömürgeleşmek’, ‘manda olmaktır’. ‘“Atatürk’ün amaçladığı sonuca
ulaştık” pespayeliğinin ne denli büyük bir yalan olduğunu görmek için, uzun uzadıya
araştırma yapmaya hiç gerek yok; yalnızca, kimilerinin daha içeriğini görmeden
bayram yapmaya başladığı AB Müzakere Çerçevesi’ni okumak tek başına yeterli...
Orada nasıl “koloni” olacağımız açıkça yazılı’ (Ümit Zileli, Cumhuriyet, 6 Ekim 2005).
‘Özel statü Türkiye için en baştan öngörülmüştür. 1989’da Brüksel Türkiye’nin tam
üyelik başvurusunu reddettikten sonra bu formül bulundu. Kısacası Türkiye AB’nin
(ve Batı’nın) adı konmamış mandası olacaktı’ (Erol Manisalı, Cumhuriyet, 24 Aralık
2004).
Bu bağlamda Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne üye olabilmek için yerine getirmesi
gereken her koşul ‘taviz/ödün’ olarak kodlanmakta, bu koşulların yerine getirilmesini
savunanlar ise (en başta AKP hükümeti, ‘aydınlar’ ve azınlıklar) ‘teslimiyetçi bir
tutum’ içine girmekle, ulusal onurumuzu ayaklar altına almakla suçlanmaktadırlar:
AB ile müzakereler 3 Ekim günü göstermelik olarak başlasa bile, karşımıza bir sürü
sinir bozucu konu getirilecek ... Ermeni soykırımını tanıyın ... Kıbrıs Rum Kesimi’ni
tanıyın ... Sonra Patrikhane var. Sıra daha sonra Güneydoğu’ya gelecek. Şu anda bu
konuyu gündeme açıktan getirmiyorlar. Bunu biraz daha sonraya saklıyorlar. Bu konuda
vereceğimiz ödünler ülkemizin bölünmesine giden yolu açacak (Emin Çölaşan, Hürriyet,
30 Eylül 2005).
‘Ruhban okulunu açacaksınız! Alevileri dini azınlık haline getireceksiniz! İşte
medyanın halkı bayram ettirmek istediği AP onayının özü’ (Ömer Lütfi Mete,
Sabah, 17 Aralık 2004). Karşımızda ‘doymak bilmeyen bir canavar var’dır. ‘Devletin
onuru, şerefi, haysiyeti ayaklar altında çiğneniyor. Bundan sonra daha da beter
çiğnenecek’tir (Emin Çölaşan, Hürriyet, 29 Eylül 2005). ‘İkinci Dünya Kuşatması
ile başlayan yenilgiler zincirinden sonra Osmanlı’ya kabul ettirilen Karlofça
Antlaşması bile bu kadar onur kırıcı değildi. Her şeyden önce o zaman Türkler savaş
meydanlarında yenilmişti. Ya bugün?’ (Hikmet Bila, Cumhuriyet, 10 Aralık 2004).
Bu koşullar altında ‘[h]er türlü ödünün ucu ve etrafı açık’tır: ‘Gözün aydın Türkiye;
önüm kapalı derken, her tarafın açıldı!’ (Mustafa Balbay, Cumhuriyet, 19 Aralık 2004).
‘İktidar ve şakşakçı yalaka yazarlar’ ise bu durumu algılayamamakta, ‘bizi kıskıvrak
bağlayan, ancak hükümetin kabul ettiği kimi dayatmalardan’ söz etmemektedirler
(Cüneyt Arcayürek, Cumhuriyet, 5 Ekim 2005). ‘Türkiye’nin AB sürecindeki en büyük
engeli, kökten AB’ciler’ olacaktır. ‘Arkadaşlar adeta, Türkiye’nin aydını değil, AB’nin
Türkiye’deki komiseri’dir (Mustafa Balbay, Cumhuriyet, 23 Aralık 2004). Bugün AB’nin
yanında olanlar, ‘AB Türkiye’yi yavaş yavaş, sinsi sinsi işgal ederken ... işgalcinin
yanında yer [almaktadırlar]’ (Erol Manisalı, Cumhuriyet, 10 Ekim 2005).
Avrupa ve Türkiye basınında dile getirilen bu kaygıların abartılı olduğu, hatta çoğu
zaman somut gerçeklerle örtüşmediği gerek bağımsız ya da resmi kurumlarca
hazırlanan raporlarda, gerekse akademik yayınlarda birçok kez dile getirilmiştir.
60