milliyetçilik

milli gelirin Polonya’dakinin neredeyse yarısı olduğuna dikkat çekilmektedir. Birliğe
aday olmaya çalışan diğer iki aday ülke, Romanya ve Bulgaristan’ın kişi başına düşen
milli gelirleri de düşüktür, ama bu o kadar önemli değildir, çünkü iki ülkenin toplam
nüfusu 30 milyonun altındadır (5 Ekim 2004). Türkiye, 70 milyonu aşan nüfusuyla
Avrupa Birliği nüfusunun %15 artmasına neden olacakken, birliğe yapacağı ekonomik
katkı %2,2’yle sınırlı kalacaktır (The Times, 7 Ekim 2004; ayrıca bkz. The Times, 5
Mart 2004; The Independent on Sunday, 2 Ekim 2005; The Economist, 18 Eylül 2004;
The Times, 7 Ekim 2004). Türkiye’nin ekonomik sorunları bununla da sınırlı değildir;
para birimi sürekli devalüe edilmekte, bankaları batmakta, IMF’ye olan borçları
birikmektedir (The Economist, 18 Eylül 2004). Bu koşullar altında üye olacak bir
Türkiye’nin, birlikten alacağı ekonomik destek de, sekiz yeni Doğu bloku üyesinin
alacağı toplam desteğin iki katı olacaktır (The Times, 26 Mart 2004). Ayrıca yaklaşık
dört milyon Türkün iş aramak amacıyla Avrupa’ya göç edeceği hesaplanmaktadır
(The Times, 7 Ekim 2004).
Jeostratejik itirazlar daha çok Türkiye’nin coğrafi konumunun doğuracağı sorunlara
odaklanır. The New York Times’da yayımlanan bir makalede, Türkiye’nin üyeliği
gerçekleştiği takdirde birlik sınırlarının İran, Irak, Suriye, Ermenistan, Azerbaycan
ve Gürcistan’a dayanacağı, bunun da göç, organize suç, terörizm, insan-uyuşturucusilah
kaçakçılığı gibi konularda ciddi sorunlar yaratacağı belirtilmektedir (2 Ekim
2004). Türkiye’nin üyeliği bölgedeki etnik çatışmaları da Avrupa’nın içine taşıyacaktır
(The Times, 26 Mart 2004). Jeostratejik itirazlar arasında, aynı sıklıkta olmasa da,
Türkiye’nin %90’ının Asya kıtasında olduğu da sayılmaktadır (The New York Times,
2 Ekim 2004). Türkiye kabul edilirse, birliğin kapılarını Ukrayna, Fas, Gürcistan,
hatta Rusya gibi ülkelere kapatmak zorlaşacaktır. Bir diğer sorun da, Türkiye’nin
yeni Avrupa savunma politikasının tanıdığı veto hakkından yararlanarak Müslüman
ülkelere yapılacak askeri müdahalelere karşı çıkma olasılığıdır (The Times, 5 Mart
2004). 70 milyonu aşan nüfusuyla Türkiye, onbeş yıl sonra birliğin en büyük ülkesi
olacaktır; bu da Türkiye’nin karar-alma mekanizmalarındaki ağırlığını arttıracaktır
(The Economist, 18 Eylül 2004). Türkiye’nin de içinde olacağı bir Avrupa Birliği, bir
anlamda derinliğini yitirecek, ABD’yi dengeleyecek bir ‘süper güç’ olma hayallerine
veda etmek zorunda kalacaktır (The Economist, 11 Eylül 2004; The Economist, 2 Ekim
2004).
Sosyo-kültürel itirazlar arasında en çok Türkiye’nin devlet yapısına ve insan hakları
alanındaki zaaflarına işaret edilir. Ordunun siyaset alanındaki etkinliği, azınlık
haklarının uygulanmaması, işkencenin önlenememesi, düşünce özgürlüğünün
yerleşememesi gibi konular bu itirazlar arasında en çok dile getirilenlerdir (örneğin
The Independent, 7 Ekim 2004; The Guardian 5 Ekim 2005; The Economist, 18 Eylül
2004; The Economist, 25 Haziran 2005). Türkiye Avrupa’dan farklıdır; işçilerin sadece
%5’i sendikalıdır, kadınların dörtte üçü işsizdir. Doğu’da hala okula gitmesine izin
verilmeyen, genç yaşta evliliğe zorlanan, hatta töre cinayetlerine kurban giden
58