milliyetçilik

sağ’ terimi tercih edilecek ve terim milliyetçilik, (örtülü ya da açık) ırkçılık, yabancı
düşmanlığı ve göçmen karşıtlığından beslenen, refah devletinin sunduğu olanaklardan
sadece ‘milletin asli unsurlarının’ yararlanmasını savunan, popülist
oluşumları nitelemek için kullanılacak. Avrupa’da bu tanıma uyan başlıca radikal
sağ partiler arasında Avusturya’da Freiheitliche Partei Österreichs (FPÖ), Belçika’da
Vlaams Blang (VB) ve Front National (FN), Danimarka’da Dansk Folkeparti (DF)
ve Fremskridtpartiet (FP), Finlandiya’da Isanmaallinen Kansallis-Liitto (IKL),
Fransa’da Front National (FN), Mouvement pour la France (MPF) ve Mouvement
National Républicain (MNR), Almanya’da Nationaldemokratische Partei Deutschlands
(NPD), Die Republikaner (Rep) ve Deutsche Volksunion (DVU), Yunanistan’da Laikos
Orthodoxos Synagermos (LAOS), İtalya’da Alleanza Nationale (AN), Lega Nord (LN) ve
Movimento Sociale-Fiamma Tricolore (MsFt), Hollanda’da Lijst Pim Fortuyn (LPF) ve
Centrumdemocraten (CD), Norveç’te Fremskrittpartiet (FrP) ve Fedrenlandspartiet (FLP),
İspanya’da Falangistas (Fal), İsveç’te Ny Demokrati (SD), İsviçre’de Schweizeriche
Volkspartei (SVP), Eidgenossische Demokratische Union (EDU), Lega dei Ticinesi (LdT),
Freiheits Partei der Schweiz (FPS) ve Schweizer Demokraten (SD), İngiltere’de de British
National Party (BNP) sayılabilir. Bu partilerin seçim performansları arasında ciddi
farklılıklar olmakla birlikte, kamuoyu ilgisinin radikal sağa odaklanmasına neden
olan ‘spektaküler’ sonuçlar, giriş bölümünde saydıklarımızla sınırlı değildir. İtalya’da
1994’te yapılan seçimlerde Movimento Sociale Italiano’nun yenilenmiş versiyonu olan
Gianfranco Fini önderliğindeki Alleanza Nationale %13,5’lik bir oy oranını yakalayarak
parlamentoya 109 milletvekili sokmayı başarmış ve Silvio Berlusconi’nin kurduğu
hükümete koalisyon ortağı olarak girmiştir. Böylelikle AN, İkinci Dünya Savaşı’ndan
bu yana iktidara gelen ilk radikal sağ parti olmuştur. Berlusconi’nin Forza Italia’sı
2001 yılında da iktidarını korumayı ancak Umberto Bossi önderliğindeki ayrılıkçı Lega
Nord ile Alleanza Nationale’nin yardımıyla başarabilmiştir. Yine 2001 yılında
Danimarka’da yapılan genel seçimlerde, Pia Kjaersgaarg’ın yönetimindeki Folkspartei
%12’lik bir oy oranını yakalamayı başarmıştır. Aynı yıl Norveç’te Carl Ivar Hagen’in
önderliğindeki Fremskrittspartiet oyların %14,7’sini toplayarak parlamentoda temsil
edilen üçüncü büyük parti olmuştur. 2000 yılında Belçika’da Vlaams Blang Antwerp
Şehir Konseyi’ndeki 50 sandalyeden 20’sini elde ederek konseyde temsil edilen en
büyük parti konumuna gelmiştir. VB bundan üç yıl sonra yapılan genel seçimlerde
de aynı başarıyı tekrarlamış, %11,6’lık bir oy oranına ulaşmıştır. 1965 yılında
kurulduğundan beri ortalama olarak her on seçmenden birinin oyunu alan İsviçre’deki
Schweizerische Volkspartei, oy oranını istikrarlı bir şekilde arttırarak 1995’te %14.9’a,
1999’da %23,3’e çıkartmış, 2003 yılında yapılan seçimlerde ise %26,6’lık oy oranıyla
İsviçre parlamentosunda en çok sandalyeye sahip parti olmuştur. Parti, 21 Ekim
2007’de yapılan seçimlerde de oyların %29’unu alarak bu konumunu korumuştur
(bkz. Tablo 7; Norris 2005, 6-9, 54-7, 60-7; Wilcox, Weinberg ve Eubank 2003, 126-8).
71