edebiyat-kitabi

Roman
SUÇ VE CEZA
Ezici bir yoksulluğun içerisinde kıvranan Rodion Romanoviç Raskolnikov, Rusya’nın St. Petersburg
şehrinde hukuk eğitimi almakta olan başarılı bir öğrencidir. Ancak parasızlık yüzünden kirasını dahi
ödeyemez. Bu nedenle eve girip çıkarken ev sahibi kadına görünmemeye çalışır. Yoksul olduğu için
hem hayatını, hem de öğrenimini devam ettirmekte oldukça zorlanan Raskolnikov, okulu bırakır.
Geçimini sağlayabilmek için tefecilik yapan Alyona İvanovna’ya saatini rehin olarak bırakan Raskolnikov,
bu kadından nefret etmektedir. Daracık odasında sefalet içerisinde yaşayan Raskolnikov,
annesinden bir mektup alır. Kız kardeşi Dunya’nın Lujin adında zengin bir adamla, sırf annesinin ve
kardeşinin geleceğini düşündüğü için, evleneceğini öğrenir ve bu evlilik fikrine tamamen karşı çıkar.
Dunya’yı mecbur ettiği için annesine kızgındır.
Raskolnikov, geçimini sağlamak için özel ders vermeyi düşünmektedir. Bunun için eski üniversite
arkadaşı Razumihin’den yardım ister. Bir yandan da evdeki değerli eşyalarını almak için Alyona
İvanovna’yı öldürmeyi planlamaktadır. Sürekli olarak iç dünyasında çatışmalar yaşayan Raskolnikov,
daha fazla dayanamayarak tefeci kadını öldürür. Tam bu sırada yaşlı kadının üvey kız kardeşi
Lizaveta İvanovna beklenmedik bir şekilde içeri girer. Raskolnikov, tanık olduğu bu olaydan dolayı
onu da öldürür ve evdeki birkaç değerli eşyayı alarak kimselere görünmeden oradan uzaklaşır. Evde
yorgunluktan dolayı iki gün boyunca uykuya dalan Raskolnikov, uyandığında önce üzerindeki kanlı
elbise parçalarını yırtıp sobaya atar, daha sonra çaldıklarını duvardaki deliğe saklar. Polisten karakola
gelmesi için çağrı alan Raskolnikov, suçunun anlaşıldığını düşünür. Ancak kirayı ödemediğinden
dolayı ev sahibi tarafından şikâyet edildiğini anlar. Eve döner dönmez çaldığı eşyaları bir bahçe
avlusundaki büyük bir taşın altına saklar. Ancak içi rahat değildir. Sürekli bir şeylerden ve birilerinden
kuşkulanmakta, sürekli tedirgin olmaktadır.
Aşağıdaki bölümde Raskolnikov’un yaşadığı bu sıkıntılı ruh hâli anlatılmaktadır.
(...)
Nastasya da çıkıp odada yalnız kalır kalmaz, hasta, üzerindeki yorganı fırlatıp attı ve hemen yataktan
kalktı. İçini yakıp kavuran bir sabırsızlıkla beklemişti herkesin çıkıp gitmesini; bir an önce işe girişmek
istiyordu. Ama yapacağı iş neydi? Az önce yataktayken aklında olan şeyi, sanki bile bileymiş gibi, kalkar
kalkmaz unutmuştu. “Tanrım! Bana bir tek şeyi söyle: Her şeyi biliyorlar mı, yoksa daha bilmiyorlar
mı? Belki de her şeyi biliyorlar da yattığım sürece benimle alay etmek için bildiklerini gizliyorlar? Sonra
birden odaya girecekler ve olup bitenleri ne zamandır bildiklerini söyleyiverecekler... Ne yapayım
şimdi ben? Hay aksi! Daha demin aklımdaydı yapacağım şey, şimdi, sanki kasten unuttum!...“
Odanın ortasında dikiliyor ve acılı bir şaşkınlıkla çevresine bakınıyordu. Kapıya gitti, açıp dışarıyı
dinledi. Ama yapacağı şey bu değildi. Birden duvar kâğıdının delik olduğu köşeye atıldı, elini delikten
sokup yokladı, kâğıdı gözden geçirdi. Hayır, bu da değildi yapacağı. Sobaya gitti, kapağını açıp
külleri karıştırmaya başladı; pantolon paçalarından kestiği ipliklerle, yırtık cep astarı attığı gibi öylece
duruyordu; demek kimse sobaya bakmamıştı! Birden, Razumihin’in az önce sözünü ettiği çoraplarını
hatırladı. Gerçekten de yorganın altındaydı çorapları; ama o günden beri her ikisi de öylesine kirlenmiş,
eskimişti ki Zamyotov’un hiçbir şey fark edememesi son derece doğaldı.
“Zamyotov mu?.. Karakoldaki polis... Acaba niçin çağırmışlardı beni karakola? Çağrı kâğıdı nerede?
Galiba olayları birbirine karıştırıyorum... Beni bugün çağırmadılar ki oraya... Hem giderken çoraplarımı
gözden geçirmiştim ben... Şimdiyse... Şimdi hastayım... Hastaydım yani... İyi ama Zamyotov niçin geldi
buraya? Razumihin ne için getirdi acaba onu?”
Bitkin bir halde yatağına oturdu.
169