edebiyat-kitabi

Tiyatro
SEVDA: Her şey..
SAFİYE: Bir şey olduğu yok. Haydi, git sen, geç kalma.
SEVDA: (Ölçülü) Özcan şey diyormuş mahallede...
SAFİYE: (İşiyle uğraşır) Evet?
SEVDA: “Benim büyük babam paşa” diyormuş.
SAFİYE: (Elleri durur, ama geri dönmez) Şaka yapmıştır.
SEVDA: Yemin etmiş.
SAFİYE: (Sinirli) Etmez.
SEVDA: “Annem babam ölsün ki” demiş.
B. ANNE: Uşaklar!.. (El çırpar. Sessizlik)
SAFİYE: (Döner, kızı ile bakışırlar) Sahi, niçin böyle oluyor? (Oturur, ne yapacağını şaşırmıştır. Sevda
kapıya yürür)
B. ANNE: Sen mi geldin? Dur orada, yaklaşma. (Süzer) İsmin ne?
SEVDA: (Ciddi, yumuşak) Sevda.
B. ANNE: Pek te şatafatlı.. Sana daha münasip bir isim bulmalı. Küçük hanıma söyle, öğle yemeğinde
misafir gelecek. Gümüş takımları çıkarsın.
SEVDA: Söylerim.
B. ANNE: Yaldızlı tabakları.
SEVDA: (Sade, tabii) Başüstüne.
B. ANNE: Ne yemek var acaba?
SEVDA: Patates.
B. ANNE: Güzel. Başka?
203