edebiyat-kitabi

2. Ünite
— Bana bir ağaçkakan yumurtası alıverecekti.
— Sabah sabah bu iş mi geldi başınıza? Ne yapmalı şimdi? Çaresiz, gitmem lâzım. Yoksa sizin haşarı
çocukları kurt kapar sonra. Haydi düş önüme, küçük öksüzüm.
Terenti, sebze bahçesinden çıkıyor, leylek bacaklarını uzun uzun açarak yürümeye başlıyor. Sanki
arkasından biri kovalıyor, yahut itiyormış gibi çabuk çabuk yürüyor, dört bir yanını görmüyor. Fiokla
ona zor yetişiyor.
Köyden çıkıp tozlu yoldan yürümeğe başlıyor. Uzaktan uzağa mavi görünen ağaçlariyle kontun
ormanına doğru yürüyorlar. İki kilometreden daha az tutar bu orman.
Bulut güneşi kapıyor, çok geçmeden gökyüzünde tek mavilik görünmüyor, kapkara bulutlar kaplamış.
Fiokla da Terenti de boyuna:
— Allah korusun! Allah korusun! diye mırıldanıyorlar.
Damların üstünde, tozlu yolda ilk iri ve ağır yağmur damlaları siyah noktalar halinde beliriyor. İri
bir damla Fiokla’nın tam yanağının üstüne düşüyor, bir gözyaşı halinde çenesine doğru kayıyor. Kunduracı,
çıplak ve iri ayaklariyle yoldan toz kaldırarak:
— Yağmur başladı, diye mırıldanıyor. Tanrıya bin şükür Fiokla kardeş. Bizim nasıl ekmekle karnımız
doyuyorsa, otlarla ağaçların karınları da yağmurla doyar. Gök gürültüsüne gelince, hiç korkma benim
küçük öksüzüm, neye senin gibi bir küçüğü öldürsün.
Yağmur başlayınca rüzgâr sakinleşiyor. Kupkuru uzun yolda henüz yeşeren çavdar tarlalarına düşen
yağmurun sesi duyuluyor.
Kunduracı:
— İyice ıslanacağız Fiokla, diyor, sırsıklam olacağız. Huh, huh, kız... Of, tam boynuma bir damla
düştü... Korkma küçük budala... Ot da kurur, toprak da kurur, sen de, ben de kururuz. Güneş herkes
için birdir.
Biraz ötede başlarının üstünde bir şimşek çakıyor, müthiş bir gök gürültüsü duyuluyor. Fiokla’ya
öyle geliyor ki, sanki kocaman, ağır, yuvarlak bir şey yuvarlanıyor, tam başının üstüne düşüp, göğsüyle
başını deliyor. Terenti içini çekerek:
— Allah korusun! Allah korusun! diyor. Korkma Fiokla, küçük öksüz, kininden değil gürleyişi.
Kunduracı ile Fiokla’nın çıplak ayakları ağır, killi çamurdan görünmez oluyor. Yürümek zorlaşıyor,
çünkü ayak kayıyor. Ama Terenti gittikçe yürüyüşünü hızlandırıyor, küçük, zayıf dilenci kız, ona yetişeyim
diye nefes nefese geliyor, nerdeyse yuvarlanacak.
Nihayet, kontun ormanına giriyorlar. Rüzgâr esince ıslak ağaçlardan Terenti ile Fiokla’nın üstüne
yağmur damlaları serpiliyor. Ayakları, kesik ağaç diplerine çarpan Terenti, yürüyüşünü yavaşlatıyor:
— Nerde Danişka? diye soruyor. Oraya götür beni.
Fiokla onu orman açıklığından geçiriyor, biraz daha yürüdükten sonra kardeşi Danilka’yı gösteriyor.
Danilka, sekiz yaşlarında kadar görünen bir çocuktur. Saçları toprak boyası gibi sarıdır, yüzü solgun,
hastalıklıdır. Ağaca yaslanmış, başını bir tarafa eğmiş gökyüzünü seyrediyor. Bir elinde eskimiş
bir kasket tutuyor, öteki eli ihtiyar bir ıhlamur ağacına sıkışmış. Çocuk herhalde gürliyen gökyüzüne
bakakalmış, felâketinin farkında değil. Önce ayak seslerini duyup sonra da Terenti’yi görünce hasta
hasta gülümsüyor:
— Gök amma da gürlüyor Terenti, diyor, ömrümde böylesini duymadım.
— Peki, nerede öbür elin?
— Ağacın içinde. Ne olur kurtarıver.
Çocuğun eli ağacın yarığına sıkışmış. Kovuğa doğru uzatabiliyor, ama çekmek kabil değil. Terenti,
68