edebiyat-kitabi

Tiyatro
3. Metin
OCAK
KİŞİLER
Anne : Safiye
Baba : Tarık
Büyükanne
I. Oğul : Nihat
II. Oğul : Fazıl
III. Oğul : Özcan
Kız
: Sevda
I. BÖLÜM
(Kısım kısım kiraya verilen bir eski konağın ikinci kat sofası. Seyirciye göre sol yön mutfak, sağ yön
yemek-oturma odası gibi kullanılır. Sol yön bir basamak daha yüksektir. Sol yan duvarda, WC’ye açılan
kapı. Köşede ocak. Ocakla WC kapısı arasında bulaşık yıkama yeri. Karşıda, sol yana yakın pencere. Pencere
ile ocak arasında alçak, uzunca bir mutfak dolabı. Duvarda raflar, kutular, kavanozlar, tabak, tava,
tencereler. Sağ alan, pencere hizasında bir metre kadar derinlik kazanır. Tam karşıda, bu girintinin içinde
sokak kapısı. Sağ yan duvarda yatak odalarına açılan kapı. Sağ ortada önde yemek masası. Kırmızı-beyaz
damalı örtü. Sağ ön köşede eski iki koltuk. Yemek masasının üstünde tepe lâmbası. Sağ alan açık
renk desenli bir halı, sol alan koyu renk bir muşamba ile döşenmiştir. Duvarlar açık, kapılar koyu renk.
Yoksulluk, sadelikle ifade edilir. Genel olarak ölçülü bir stilizasyon. Sol geri köşedeki ocak’la sağ ön plandaki
büyükannenin koltuğu biçim ve renkleriyle ön plana çıkarlar.
Bir pazar sabahı. Saat onu geçmiştir. Büyükanne koltuğunda. Safiye mutfakta bir alçak iskemleye
oturmuş. Önünde emaye bir kova ve bir lenger. Patates ayıklar. Ocakta çaydanlık. Büyük ve parlak. Tarık
musluğun önünde.)
TARIK: (Avazı çıktığı kadar bağırır) Yeter be, Allahın cezası!
SAFİYE: Ne oluyorsun?
TARIK: Yeter artık. Anlamıyor musun? O kadar. Bıktım artık bu martavallardan.. (Altında mavi işçi
pantolonu, üstünde kirli bir atlet fanilası, tıraş takımını musluktan toplayıp banyoya girer. Kapı şiddetle
kapanır. Bir sessizlik).
B. ANNE: Uşaklar!. (Sessizlik. Dikkatle mutfağa bakar, ağzı kıpırdar, birinin gelmemesine şaşmıştır. Tarık’a
öfkelenmiştir. Güvenli bir edayla ellerini çırpar) Uşaklar!.
SAFİYE: (Solgun yüzlü, yorgun, sabırlı, kararlı, büyükanneye karşı yumuşak) Yine ne var anne?
B. ANNE: Niçin bağırıyor bu adam? Bilmiyor mu ben hastayım?.. Uşaklar, hizmetçiler nerde?
SAFİYE: Yoklar.
B. ANNE: Nasıl yoklarmış?
SAFİYE: Bilmiyorum.
B. ANNE: Kim izin verdi onlara? (Ellerini çarpar) Biri baksın buraya..
(Sevda sağdan girer. Hafif topallar. Mutfağa doğru yürür. İçine kapalı, hayal gibi sessiz; ama için için
yaşattığı gizli, bu yüzden de gitgide kökleşmiş istekleri vardır.)
SEVDA: (Bir şey söyleyecektir) Anne...
201