edebiyat-kitabi

Biyografi / Otobiyografi
“Bugünkü dil keşmekeşi içinde Tarancı’nın dili dört başı mamur,
ne demek istediğini bilen berrak ve akıcı bir dildir. Kelimeler onun eline
geçti mi munisleşiyor, sevimli bir hal alıyor. Dilindeki bu olgunluk,
mısralarının gerçek şiirin harcıyla yoğrulan kuvvetli yapısı ve kelimeleri
yerli yerine koymakta gösterdiği titizlik, Cahit Sıtkı’ya haklı olarak
usta şair unvanını kazandırmış; şahsiyet sahibi bir sanatçı yapmıştır.
Geniş bir okuyucu kitlesi de, onu bu yüzden tanır ve sever. İşte, Türk
şiirinden yarına kalacak üç-beş imzadan biri de Cahit Sıtkı Tarancı”
(İlhan Geçer)
“Cahit Sıtkı Tarancı günümüzün en iyi Türk ozanlarındandı. Ondan
çok gözü çekenler oldu, yırlarında (yır=şiir) yenilik pek bellidir de
onun için. Tarancı yeniliği eski biçimler içinde gizlemesini bilirdi. Bir
yapıtın yarına kalıp kalmayacağı bugünden kestirilemez. Gene de ben
Tarancı’nın yırlarının uzun yıllar okunacağını sanıyorum. Diyelim ki
okunmayacak... Yarın geleceklerin bizden daha doğru düşünecekleri
nerden belli?” (Nurullah Ataç)
Cahit Sıtkı Tarancı
“Cahit Sıtkı’da, elbette bütün yenileşme şiirimizde olduğu gibi, batıdan esen yellerin kokularını almak
olağandır. Ama onun şiirinde, bu koku, Türkçeden ve Anadolu’dan geçerek gelmektedir, Karacaoğlan’ın
obasına uğrayıp gelen bir bahardır onun baharı. Türkçeye getirdiği cemrenin özelliği buradadır. Dala
değen, insancı şiirin cemresidir, ama açan, kendi tarihimizin, kendi dilimizin, kendi insanımızın baharıdır.”
(Ceyhun Atuf Kansu)
ESERLERİ:
ŞİİR: Ömrümde Sükût (1933). Otuz Beş Yaş (1946), Düşten Güzel (1952), Sonrası (kitaplarına girmemiş
şiirleri, on şiir çevirisi ve hakkında yazılanlarla birlikte, 1957). Şiirlerinden seçmeler ölümünden
sonra Gültekin Samanoğlu tarafından Seçmeler (1971), Asım Bezirci tarafından Bütün Şiirleri (1983)
adlı kitaplarda derlenip yayımlandı.
HİKÂYE: Cahit Sıtkı Tarancı’nın Hikâyeciliği ve Hikâyeleri (Selahattin Önerli tar. derlendi, 1976).
MEKTUP: Ziyaya Mektuplar (Galatasaray Lisesinden arkadaşı şair Ziya Osman Saba’ya 1930-46
arasında gönderdiği mektuplar, ölümünden sonra derlendi, 1957).
DÜZYAZI: Yazılar (makaleler, konuşmalar, yanıtlar, haz. Hakan Sazyek, 1992).
İNCELEME: Peyami Safa (1940).
ÇEVİRİ: Fransa’da Müstakil Resim (Ahmet Muhip Dıranas ile Adolphe Baseler-Charles Kunstler’den,
2 cilt, 1938).
HAKKINDA: Muzaffer Uyguner / Tarancı’nın Şiir Üzerine Düşünceleri (1960), Muzaffer Uyguner /
Cahit Sıtkı Tarancı (1966), Şevket Beysanoğlu / Cahit Sıtkı Tarancı (1969), Gültekin Samanoğlu / Cahit
Sıtkı Tarancı (1971), Mehmet Kaplan / Cumhuriyet Devri Türk Şiiri (1973, s. 86-96), Reşid İskenderoğlu
/ Cahit Sıtkı Tarancı ve Anılar (1993), Şevket Beysanoğlu / Cumhuriyet Dönemi Türk Edebiyatının Diyarbakırlı
Üç Büyük Şairi Cahit Sıtkı Tarancı-Ahmed Arif-Sezai Karakoç (s.163-206, 1997). Ruhi Nedimoğlu
/ Bir Kültür Yumağı Diyarbakır’dan (2002), Recep Acay / Ben-u Sen Gülleri (söyleşi, 2002), Halil Soyuer /
Şair Dostlarım (2004).
İhsan Işık, Türkiye Ünlüleri Ansiklopedisi
223