edebiyat-kitabi

Tiyatro
Görümce — Taşlıktaki minderin üstüne oturmuşum...
Kaynana — Hayırdır inşaallah!..
Gelin — Taşlıktaki minderin mi?
Görümce — (Burun kıvırarak) Sözümü kesme! Taşlıktaki minderin!..
Kaynana — Ee? Ben anlarım! Yarıda kesme! Hadi anlat!..
Görümce — Taşlıktaki minderin üstüne oturmuşum! Saçlarımı çözdüm, taramaya başladım. Bizim
iki yüzlü tarakla...
Kaynana — Saç taramak hazırlıktır! Yola çıkacaksın! Sonra?
Görümce — (Kurumlu. Geline nispet vererek) Artık orasını bilmem! Ne gördümse onu anlatıyorum!..
Gelin — (Hasetle) Ona bakarsan ben de yola çıkacağım!..
Kaynana — (Geline) Sen sus şimdi! Araya laf sokuşturma! (Görümceye) Sonra evlâdım?
Görümce — (Hatırlamaya çalışarak) Ha! Tam saçlarımın ucunu ayırırken tarak çat diye ortasından
ikiye kırılmaz mı?!.. Bir parçası elimde kaldı, bir parçası saçımda!.. Şaşırdım kaldım!..
Kaynana — Maşallah maşallah! (Nazar çatlatır) Tu tu tu tu!..
Görümce — Ne dersin anneciğim, rüyamı hayra yorsam mı?
Kaynana — Senin rüyanın yorulacak yeri mi kalmış a kızım! Hayır! Baştanbaşa hayır!.. Çok,
çok, çok iyi bir rüya görmüşsün! Sakın yüreğini bozma! Sakın aklına kötü bir şey getirme!..
Görümce — (Saf) Vallahi ne gördümse onu anlattım!.. Kendimden bir kelime ekledimse öğleye
sağ çıkmayayım?
Kaynana — Aa! İnanmaz mıyım kızım? Boş yere yemin etmesene!..
Görümce — Ne bileyim?!.. (Geline taş atarak) Ben başkaları gibi görmediğim rüyaları gördüm
diye uydurmam da!.. Olur, da inanmazsınız sandım!
195