edebiyat-kitabi

6. Ünite
MARPHURIUS. — Bana öyle geliyor ki siz buradasınız ve sanıyorum ki sizinle konuşmaktayım; fakat
bunun gerçekliği, belli değil.
SGANARELLE. — Haydi canım, alay ediyorsunuz. İşte siz, işte ben meydandayız. Artık bunun “bana
öyle geliyor ki”si yok. Rica ederim bu incelikleri bırakalım da benim işimden bahsedelim. Size evlenmek
istediğimi söylemeye geldim.
MARPHURIUS. — Bilemem.
SGANARELLE. — İşte söylüyorum size.
MARPHURIUS. — Mümkündür.
SGANARELLE. — Almak istediğim kız çok genç ve çok güzel.
MARPHURIUS. — Olabilir.
SGANARELLE. — Onu alırsam iyi mi etmiş olurum, fena mı?
MARPHURIUS. — Ya biri, ya öteki.
SGANARELLE. — Anlaşıldı, bu da başka telden çalıyor. (Marphurius’a). Bahsettiğim kızı almam iyi
olur mu diye soruyorum.
MARPHURIUS. — Tesadüfe bağlı.
SGANARELLE. — Fena mı yapmış olurum?
MARPHURIUS. — Talih işi.
SGANARELLE. — Allah aşkına bana doğru bir cevap verin.
MARPHURIUS. — Niyetim öyle.
SGANARELLE. — Bu kıza büyük bir düşkünlüğüm var.
MARPHURIUS. — Olabilir.
SGANARELLE. — Babası onu bana vermeye razı.
MARPHURIUS. — İhtimali vardır.
SGANARELLE. — Fakat onu alırsam (...) korkuyorum.
MARPHURIUS. — Olağan iştir.
SGANARELLE. — Siz ne dersiniz?
MARPHURIUS. — Her şey mümkündür.
SGANARELLE. — Fakat siz benim yerimde olsaydınız ne yapardınız?
MARPHURIUS. — Bilmem.
SGANARELLE. — Ne yapayım dersiniz?
MARPHURIUS. — Ne isterseniz.
SGANARELLE. — Kızıyorum ama!
MARPHURIUS. — Bana ne!
SGANARELLE. — (...)
MARPHURIUS. — Ne olacaksa olur.
SGANARELLE. (kendi kendine) — Karın ağrısı! Ben şimdi dillendiririm seni (...)! (Marphurius’u bastonla
döğmeye başlar.)
MARPHURIUS. — Ah! Ah! Ah!
210