edebiyat-kitabi

Hikâye
kovuğun ağzını parçalıyor, morarmış, buruşmuş küçük eli kurtarıyor. Çocuk elini kaşıyarak:
— Amma da gürlüyor, diyor. Niye gürlüyor böyle Terenti?
Kunduracı:
— Bulut bulut üstüne biniyor da ondan, diye cevap veriyor.
Dostlar, ormanın kenarından yürüyerek tarlaların arasında kapkara görünen yola çıkıyorlar. Gök
gürültüsü azalıyor, köyün üzerinden doğru geliyor. Danilka, hâlâ elini uğuşturarak:
— Geçenlerde burada Terenti, diyor, yaban ördekleri gördüm.
Herhalde Gnirih Zaymışçah bataklığına gidiyorlardı. Fiokla istersen sana bir bülbül yuvası göstereyim.
Terenti, kasketinin suyunu sıkarak:
— A, bu olmaz, diyor. Tedirgin etmeyin onu. Bülbül güzel güzel öten mâsum bir kuştur. Tanrıyı
övsün, insanları neşelendirsin diye yaratıldı. Onu tedirgin etmek günahtır.
— Ya serçe kuşuna ne dersin?
— O olur bak. Kurnaz, kötü bir kuştur serçe. Hep hırsızlık düşünür. Hiçbir zaman insanların iyi olduklarını
istemez. (...)
Gökyüzünde açık mavi bir leke görünüyor. Terenti:
— Bakın, diyor, bir karınca yuvasını su basmış. Hayvancıklar boğulmuş.
Dostlar, eğilip karınca yuvasına bakıyorlar. Kimisi boğulmuş, kimisi çamurdan kurtulmaya çabalıyor.
Kunduracı gülümsiyerek:
— Hadi, hadi gebermezsiniz siz, diyor. Güneş şöyle bir görünsün yeter. Budalalar, bu size ders olsun,
bir daha çukur yere yuva yapmayın.
Gene yürüyorlar. Danilka, genç bir meşe göstererek:
— Bakın, diyor, bir arı oğulu.
Gerçekten dalda ıslak vücutlarını birbirine dayamış, soğuktan büzüşmüş binlerce arı duruyor. O
kadar çoklar ki, ne kondukları dalın altındaki yaprak, ne de dal görünüyor, hattâ bazıları birbirinin
üstüne konmuş. Terenti:
— Evet bu bir arı oğulu, diye anlatıyor. Yağmur yağmaya başlayınca gelip bu ağaca konmuşlar.
Zaten bir oğulu yakalamak için ıslatmak yeter. Şimdi bu oğulu almak istiyorsan bir çuval getir, kondukları
dalı çuvala sok, sonra dalı silkele, hepsi de çuvala düşerler.
Küçük Fiokla birden yüzünü buruşturup boynunu kaşımaya başlıyor. Ağabeysi çocuğun boynuna
bakıyor, büyücek bir kızartı görüyor. Kunduracı:
— Hi, hi, diye gülüyor. Fiokla kardeş niçin çıkmış o kabarcık biliyor musun? Herhalde ağaçlardan
birinde zehirli bir sinek vardı, onun üzerinden kayan bir damla boynuna düştü, sen de kaşıdın, ondan.
Güneş, bulutların arasından sıyrılıyor, ormanı, tarlaları, dostlarımızı ısıtıyor. O kapkara korkutucu
bulut çoktan uzaklara gitmiş, fırtınayı da beraber götürmüştü. Hava gittikçe ısınıyor, toprak kokusiyle
karışık inci çiçeklerinin, ak dikenlerin, böğürtlenlerin kokusu havayı dolduruyordu. Terenti, tüylü bir
çiçek göstererek:
— Bunu, diyordu, burun kanamasında kullanırlar, iyi gelir.
Uzaktan bir düdük sesi, sonra bir gürültü işitiliyor. Ama bu biraz önce bulutların götürdüğü gürültü
değildir. Önlerinden bir marşandiz treni geçiyor. Lokomotif, kara dumanlarını salıvererek, puflıya
uflıya yirmi vagondan fazlasını sürüklüyor. Belli ki çok kuvvetli. Çocuklar, canlı olmadığı, atlar da
çekemediğine göre, lokomotifin kendi kendine nasıl gittiğini, bu kadar yükü nasıl taşıdığını merak
ediyorlar. Terenti onu da anlatıyor:
69