full text - Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie
full text - Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie
full text - Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Współdziałanie i sprzeczność w przejawach zdolności motorycznych (II)<br />
szybkości narastania siły w grupie zawodników mocy<br />
(judo, skoki narciarskie) i zawodników siły (podnoszenie<br />
ciężarów) oraz dłuższe czasy narastania siły w grupie<br />
zawodników wytrzymałościowych (biegi na długie<br />
dystanse)”. W przeprowadzonych badaniach Fidelus<br />
i wsp. [1] ustalili, że największe przyrosty momentów<br />
sił występują w grupie badanych o predyspozycjach<br />
szybkościowych, a najmniejsze – wytrzymałościowych.<br />
Szczególnie uwidoczniło się to po przeliczeniu wyników<br />
na kilogram masy ciała. Jedyny wyjątek stanowiły rezultaty<br />
momentów sił mięśni prostowników stawu kolanowego.<br />
Znacznie wcześniej przed tymi badaniami, gdyż już<br />
w latach 60. ubiegłego wieku, pojawiły się pierwsze<br />
wzmianki o sprzeczności między siłą a wytrzymałością<br />
w konkurencjach lekkoatletycznych [5]. W następnych<br />
latach zagadnieniu temu poświęcono niewiele prac,<br />
przy czym były to na ogół bardzo krótkie przekazy<br />
[6–18]. W wymienionych opracowaniach brak publikacji<br />
szerzej omawiających konflikty występujące w przejawach<br />
zdolności motorycznych. W części pierwszej<br />
opracowania biegi na 100 m i 1500 m potraktowano<br />
jako próby określające szybkość i wytrzymałość.<br />
Na tej samej zasadzie pchnięcie kulą można uznać za<br />
ćwiczenie siłowe, a właściwie siłowo-szybkościowe<br />
[19].<br />
Poznanie rzeczywistych współzależności między<br />
konkurencjami w wieloboju lekkoatletycznym wymaga<br />
materiału badawczego składającego się z wyników<br />
o wysokim stopniu wiarygodności. W poprzedniej części<br />
opracowania dwie analizowane konkurencje, wyróżniające<br />
się niską rzetelnością, nie spełniały w pełni<br />
tego postulatu. Natomiast pchnięcie kulą uzyskało pod<br />
tym względem najwyższą ocenę [6, 15, 20]. Do ujemnych<br />
stron rozpatrywanych w tym fragmencie pracy<br />
konkurencji (rzut kulą i bieg na 1500 m) należy odmienność<br />
ich przestrzenno-czasowej struktury, podczas<br />
gdy analizowane poprzednio oba biegi strukturalnie<br />
mało się różniły.<br />
Uszakow [16] za szczególną cechę dziesięcioboju<br />
uważa wzajemny wpływ jednej konkurencji na drugą.<br />
Może to mieć zarówno korzystny, wspomagający, jak<br />
i negatywny, hamujący charakter. Zjawisko to w teorii<br />
sportu określa się mianem pozytywnego lub negatywnego<br />
transferu, występującego zarówno w rozwoju<br />
zdolności motorycznych, jak i w doskonaleniu elementów<br />
techniki.<br />
W początkowym stadium szkolenia obserwuje się<br />
równoległy wzrost wszystkich zdolności motorycznych.<br />
To zaś często się zmienia u sportowców wraz z podwyższeniem<br />
ich mistrzostwa sportowego. U młodych<br />
wieloboistów rozwój siły i wytrzymałości idzie w parze,<br />
o czym świadczą pozytywne korelacje pchnięcia kulą<br />
z biegiem na 800 m lub 1000 m [6, 23]. Potem, gdy osiągną<br />
wysoki stopień wytrenowania, przekształca się to<br />
w antagonizm funkcjonalny [11, 13]. W podobny sposób<br />
specyfikę konkurencji wielobojowych określają autorzy<br />
opracowania poświęconego siedmiobojowi [18]. Ich<br />
zdaniem w analizie związków między konkurencjami<br />
wielobojów lekkoatletycznych należy uwzględnić interakcję<br />
czynnika somatycznego, zdolności motorycznych<br />
i struktur przestrzenno-czasowych poszczególnych<br />
konkurencji. Na podstawie tych założeń wyróżniają<br />
konkurencje kompatybilne i antagonistyczne.<br />
Cel<br />
Biorąc pod uwagę zarówno współdziałanie, jak i konflikty<br />
występujące w działaniach ruchowych uwarunkowanych<br />
siłą i wytrzymałością, postanowiono określić<br />
czynniki, które mają wpływ na tego typu charakterystyczne<br />
dla wielobojów lekkoatletycznych reakcje.<br />
Jednym z zadań stała się próba ustalenia granicy<br />
w przygotowaniu wytrzymałościowym do biegu na<br />
1500 m, przekroczenie której wpływa ujemnie na wyniki<br />
innych konkurencji, głównie siłowo-szybkościowych.<br />
Mając na względzie strukturę biomechaniczną rozpatrywanych<br />
konkurencji zakłada się istotne oddziaływanie<br />
czynnika somatycznego, szczególnie na wyniki<br />
osób o niskim stopniu przygotowania sprawnościowego.<br />
Materiał i metody<br />
Podobnie jak w części pierwszej, grupa o wysokim<br />
poziomie wytrenowania składała się ze 100 dziesięcioboistów<br />
z listy rangowej wszech czasów na dzień<br />
1 stycznia 2004 r., pochodzącej z prywatnego archiwum<br />
mgr. inż. Janusza Rozuma i dzięki jego przychylności<br />
i uprzejmości udostępnionej autorom. Analizie<br />
poddano w pierwszym rzędzie wyniki pchnięcia kulą<br />
i biegu na 1500 m, uzupełnione sumą punktów i danymi<br />
somatycznymi (tabela 1). Drugą grupę o niższym<br />
stopniu usprawnienia tworzyło 120 studentów I roku<br />
Akademii <strong>Wychowania</strong> <strong>Fizycznego</strong> we Wrocławiu.<br />
W opracowaniu uwzględniono ich rezultaty uzyskane<br />
na sprawdzianie końcowym z lekkoatletyki, ocenione<br />
sumą punktów wielobojowych, a składającego się<br />
z biegów na 100 m i 1500 m, skoku w dal i z pchnięcia<br />
kulą 7,26 kg (tabela 2).<br />
– 19 –