full text - Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie

Od Redakcji
kultury oraz nazewnictwa specjalistycznego, będącego
swoistym narzędziem opisu danej nauki. Podkreślono
dwie podstawowe funkcje języka: komunikacyjną i reprezentacyjną.
Wskazano, że zarówno obszar wspólny,
jak i nazewnictwo specjalistyczne muszą tworzyć spójne
systemy (w rozumieniu teorii systemów), a ponadto
każde powiązanie typu: obszar wspólny – nazewnictwo
specjalistyczne musi również być spójnym systemem.
Zwrócono uwagę na pewne niedociągnięcie w teorii
Bernsztejna, wynikające z pominięcia reprezentacyjnej
funkcji języka, co poskutkowało niedocenieniem roli
poziomu E w tworzeniu „zwinnych” ruchów. W związku
z tym przedstawiono autorską koncepcję wzorca pięciu
poziomów budowy czynności ruchowych wg teorii
Bernsztejna, zawierającą omawianą poprawkę.
W dziale prac przeglądowych zwraca uwagę artykuł
pt. „Nowe możliwości obiektywnego pomiaru podstawowych
parametrów aktywności fizycznej” pochodzący
z Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Jego autor przedstawił w krótkim przeglądzie stosowane
narzędzia w ostatnich dziesięcioleciach do pomiaru
aktywności ruchowej. Wskazał na szereg niedokładności
i błędów pomiarowych wynikających z ich technicznych
ograniczeń. Zwrócono uwagę na nowy model
akcelerometru jednoosiowego activPAL TM oraz miernik
IDEEA, w którym zespolono z mikrokomputerem
5 niezależnych czujników ruchu. Zaletą pierwszego
z nich jest zdolność rozróżniania dziennego limitu czasu
spędzonego zarówno w pozycji wyprostowanej, jak
i w pozycjach sedentarnych. Drugi natomiast może wykrywać
32 różne typy aktywności fizycznej, odpowiadające
działalności sportowo-rekreacyjnej i zróżnicowanym
przejawom aktywności w życiu codziennym.
Pragniemy naszych czytelników powiadomić, że
na rynku wydawniczym pojawiła się książka W. Petryńskiego
p.t. „Zarys teorii budowy ruchów Nikołaja
Alek sandrowicza Bernsztejna”. Jej przeznaczenie określone
zostało w podtytule: „Materiały pomocnicze”.
Dobrze się stało, że zrodziła się taka inicjatywa
opracowania autorskiego myśli Wielkiego Naukowca
z ubiegłego wieku zaprezentowanych w rozprawie naukowej
„O ловкости u её разивтии”. Warto dodać, że
w podobny sposób dzieło wybitnego Naukowca zostało
wydane w Stanach Zjednoczonych pt.: „On dexterity
and its development . Jego tłumaczem był syn ucznia
N.A. Bernsztejna, Mark Latash. Wcześniej w całości
opublikowano go w 1991 r. po rosyjsku. Jego wydanie
zapowiadały zwiastuny w postaci ukazujących się wybranych
fragmentów pracy w czasopismach „Легкая
Aтлетика” (1991; 2–12) i „Теория u Практика
Физической Кулљтуры” (1991, 3; 31–35, 35-40), a to
za sprawą W. Zaciorskiego oraz V. Liakha.
Ze wszech miar popieram taką inicjatywę
Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej, nie tylko jako
wykładowca przedmiotu pod nazwą „antropomotoryka”
(nieakceptowaną przez dra Wacława Petryńskiego na
łamach Sportu Wyczynowego), ale przede wszystkim
jako redaktor naczelny czasopisma naukowego
„Antropomotoryka”. Doceniając wkład pracownika
nau kowo-dydaktycznego ww. szkoły wyższej w rozwój
nauki, która nazywana jest synonimicznie: „teorią
motoryczności”, „human movement”, „human kinetics”,
a także – jak sam wypowiedział może nawet pokonany
„Barbarzyńca w Pałacu Nauki” – „jeśli to koniecznie
musi być określenie starożytne, to niech przynajmniej
będzie jednolicie grecka antropokinetyka, a nie grecko-
-łaciński łamaniec: antropomotoryka”.
My pozostajemy w stołeczno-królewskim mieście
Krakowie przy swojej historycznej nazwie: „Antropomotoryka”.
Warto dodać, że to właśnie czasopismo
naukowe odważnie użyczyło swoich szpalt wspaniałemu
tłumaczowi dzieła geniusza radzieckiej i światowej
nauki, aby i polscy czytelnicy mogli się zapoznać
z treścią jego dzieł napisanych po rosyjsku. Wierzę
w to, że opracowania W. Petryńskiego dzieła wybitnego
Naukowca, niesłusznie odsuniętego od możliwości
wydawania rozprawy w okresie „błędów i wypaczeń”
władzy radzieckiej (tak!) w 1947 r., przyczyni się do popularyzacji
w naszym kraju koncepcji naukowych, które
obecnie przeżywają renesans popularności, głównie
w USA. Pragnę zaznaczyć, że nasi czytelnicy mogli się
już wcześniej zapoznać z fragmentami recenzowanej
pracy W. Petryńskiego. Zamieściliśmy je w ubiegłym
roku w „Antropomotoryce” (nr 29: „Nikołaj Aleksadrowicz
Bernsztejn – O zręczności i jej rozwoju; sterowanie
ruchami” i nr 30: „Nikołaj Aleksadrowicz Bernsztejn
– O zręczności i jej rozwoju; uczenie się ruchów”.
Wydaje się, że po przeczytaniu recenzji pt. O książce
„Zarys teorii budowy ruchów Nikołaja Aleksandrowicza
Bernsztajna”, napisanej przez Wacława Petryńskiego
– słów kilka można nabrać przekonania, że skazane
na zapomnienie kilkadziesiąt lat temu myśli wybitnego
uczonego są ciągle aktualne. Poza tym jej autor wyraża
pogląd, że tłumaczone na wiele języków świata, w tym
ostatnio na język polski za sprawą pracownika naukowo-dydaktycznego
Górnośląskiej Szkoły Handlowej
myśli Bernsztejna, świadczą o tym, że wybitny badacz
radziecki wypowiada na kolejnych stronicach swoich
książek sentencję łacińską: „non omnis moriar”.
– 9 –