Forn skriðuföll á Vestfjörðum

– Grandi í Bakkadal: …Engjarnar eru og svo af skriðum fordjarfaðar, og af grjóts
áburði úr áður sögðum ám. (Jarðabók Árna Magnússonar og Páls Vídalíns,
Arnarfjarðardalir 1710).
– Grandi: …Graskot sæmilegt, en land undir skemmdum af vatns– og skriðuágangi
(Sýslu og sóknarlýsingar Bókmenntafélagsins – Selárdals– og Stóra–
Laugardalssóknir, 1873).
– Hóll í Bakkadal: …Engjarnar spillast af skriðum úr fjallinu. Úthagarnir eru litlir
um sig, og þar með skriðurunnir og uppblásnir mjög. (Jarðabók Árna Magnússonar og
Páls Vídalíns, Arnarfjarðardalir 1710).
– Hringsdalur (Hrísdalur): …Engjarnar spillast af skriðum úr fjallinu. Úthagarnir
eru ennþá bjarglegir, þó þeir séu víða skriðurunnir. (Jarðabók Árna Magnússonar og
Páls Vídalíns, Arnarfjarðardalir 1710).
– Neðrihvesta í Hvestudal: …Enginu í sama máta grandar stórlega þetta sandfok og
svo skriður úr fjallinu, og svo yfirgangur búfjárins, því úthagarnir eru uppblásnir,
skriðurunnir og í hrjóstur komnir. (Jarðabók Árna Magnússonar og Páls Vídalíns,
Arnarfjarðardalir 1710).
– Efrihvesta í Hvestudal: …Engjarnar spillast stórlega að neðan verðu af sandfoki,
en að ofan verðu af skriðum úr fjallinu. Úthagarnir eru og svo mjög hrjóstrugir og af
sér gengnir. Hætt er kvikfé fyrir grjóthruni og ógönguklettum. (Jarðabók Árna
Magnússonar og Páls Vídalíns, Arnarfjarðardalir 1710).
– Svarthamrar: …Svarthamrar heita hrikalegir klettar, litlu utar (en Hvestuvaðall)
og er sem þeir skagi útfyrir veginn, þegar ekið er undir þeim. Þar er oft hrun
smáhnullunga í þíðviðri, en ekki hafa hlotist slys af því. (Hafliði Magnússon,
Arnarfjörður,1992).
– Galtarfjörur: …taka þar við Galtarfjörur, draga nafn af kletti við sjóinn, er Göltur
heitir, og Auðahringsdalsland, sem heyrir til sóknar í Otrardal, og er skammt fyrir
utan Bíldudal. Galtarfjörur er torfær hættuleið sökum grjóthruns og skriðufalla í sjó
fram (Sýslu og sóknarlýsingar Bókmenntafélagsins – Selárdals– og Stóra–
Laugardalssóknir, 1873).
– Auðihrísdalur: …Fornt eyðiból á milli Hvestu og Hóls í Bíldudal í Hólslandi. Þar
sjást ljós byggingarmerki af tófta og girðingaleifum, en ekki hefur hér byggð staðið í
manna minni eða þeirra feðra, og veit enginn að segja af dýrleika eða
byggingarkostum á þessu eyðibóli. Ekki má hér aftur byggja, því túnið er uppblásið og
í hrjóstur komið. Heyskapurinn er og mjög lítill, og landið skriðurunnið og uppblásið.
(Jarðabók Árna Magnússonar og Páls Vídalíns, Arnarfjarðardalir 1710).
27