Deur Christus Alleen - AH Bogaards

duidelijk, dat Israël verwacht en bidt, dat de Here over Zijn volk zal opgaan en schijnen als
de licht- en warmtebrengende zon, die opgaat over de akker. Zon èn regen! Zal er iets van het
nieuwe leven terecht komen en van de schone beloften, dan kunnen ze die
vruchtbaarmakende werking van de H. Geest niet missen. Van de Geest! Op Zijn komst
wijzen deze beelden (gelijk ook bij andere profeten!) duidelijk heen. En zo is deze passage
van Hosea vol Paas- en Pinksterverwachting. Van de Paasverwachting werd reeds
gesproken 26 . Over de Pinksterverwachting gaat het nu. Hosea kent geen Pasen zonder
Pinksteren. Hij verbindt de Paasvorst met de Pinkstergeest; de Verwekker van het nieuwe
leven met de Voltooier van dat leven; de Zaaier mèt de Maaier, Die de oogst tot volle garven
doet rijpen. Want om die oogst is het per saldo te doen. De Landman komt om de vrucht.
Daarom besteedde Hij aan Israël, èn aan ons, alle zorg. Laat ons van Hosea vernemen, wèlke
zorgen dat zijn, en ook eens nagaan, of de vruchten in ons leven daaraan wel beantwoorden.
Gelijk de volle dageraad zal Zijn opgang zijn. ... we denken daarbij allereerst aan het volle
heil, ons in Jezus Christus geschonken, Die daarom ook de "Opgang uit de hoogte" heet, en
waarvan een onzer formuliergebeden dankt: "dat Gij ons gevoerd hebt tot het licht Uwer
waarheid". Maar in Hem en met Hem worden ons voorts alle dingen geschonken, zodat nú
Gods goedertierenheid voor ons verbaasde oog te vlammen staat als de opgaande dageraad
en boven ons hoofd staat te stralen in nooit verflauwende kracht als.... de zon. Gods goedheid
is om Christus' wil niet een korte opwelling, maar een altoosdurende, gelijkmatige uitstraling
van zonlicht, die dóórgaat, ook al sluit de dwaze mens de luiken en vensters, om in het
donker te klagen, dat hij zo weinig de zon ziet en altijd aan de schaduwzijde van het leven
wandelen moet.
God is als de volle dageraad — als de zon in volle pracht, en zet ons derhalve onophoudelijk
in verbazing wegens de aaneenrijging van verhoorde gebeden 27 . Van ons alles te geven,
wordt de Heer nimmer moe. En die zonne-mildheid — dat is het verbazingwekkende — giet
Hij uit over óns, die nog ontevreden zijn ook en klagen of God soms niet meer heeft te geven.
Zijn zon doet Hij opgaan over bozen (dat zijn wij, en niet alleen de boze wereld!); Zijn brood
legt Hij in de mond van die Hem lasteren, en met schatten vult Hij de handen die er op uit
zijn, het verkeerde te doen.
Dat licht willen we allen wel opvangen.
Het is ons stellig niet onaangenaam, als de zon van Gods goedheid opgaat in ons leven, en
we willen daar 's Zondags ook wel van zingen, dat Gods vriend'lijk aangezicht vrolijkheid en
licht verspreidt, en wij wandelen graag in 't licht van 't goddelijk aanschijn voort!
Dat de zon schijnt — zeggen we immers — verveelt nooit.
Maar de Here vraagt meer.
Hij is er niet mee voldaan, dat we de dageraad zullen bezingen, en Zijn schatten incasseren
zonder meer.
Want nu herinneren we ons, dat Israël hopend naar dat opgaande licht uitzag, opdat het
nieuwe leven groeien zou, en we bedenken tevens, dat Paulus tegen de Romeinen zegt, dat ze
goed moeten weten, dat de rijkdom van Gods goedertierenheid ten doel heeft: hen tot
bekering te leiden.
God heeft de zon niet geschapen om dichters tot vervoering te brengen, het licht van de
dageraad niet om zangers in ontroering te zetten, maar om licht, en vooral: vruchtbaarheid te
geven. En God-Zelf is als een Zon, om met Zijn stralen de slapende wakker te kussen, en tot
26 Zie het vorige hoofdstuk: "De verloren zoon".
27 Zie Hosea 2:20 v. en het hoofdstuk: "De harmonie der gebeden".
100