Deur Christus Alleen - AH Bogaards

ZONDE ETEN
Van de zonde van Mijn volk eten zij.
Hosea 4:8 a.
Met dierbare termen, die iedereen van overlang kent, en waarbij men geneigd is zachtjes in
slaap te sukkelen, houden profeten zich niet op. Het is hun doel de mensen wakker te
schudden en op te schrikken, en daarom zéggen ze 't soms "raar" en ongezouten. Zo geneert
Hosea zich niet, om de priesters (want die zijn met de "zij" bedoeld) te verwijten, dat ze
zonde eten. In plaats van afkeer van de zonde te hebben, wat toch zeker 'n priester betaamt,
eten ze er lekker van. Ze smullen er van. 't Is om van te watertanden, zo heerlijk vinden ze 't.
Kanseltaal? Och, wat stoort Hosea zich aan kanseltaal! Met deftige kanselredenen en schone
oratorie worden de plooitjes der zielen wat gladgestreken, en de meesten blijven er
onbewogen onder, maar de zoon van Beëri geeft daar de brui aan: zijn woorden knallen als
zweepslagen, die striemen, volk en priesters tezamen.
Volk èn priesters!
Want Hosea is er waarlijk de man niet naar, om de kleine man eens goed de waarheid te
zeggen, en daarna met de lieden van deftiger stand zoete broodjes te bakken. Als er zonden te
bestraffen zijn, spaart hij niemand, hij zegt zelfs uitdrukkelijk, dat priesters en volk één lot
wedervaren zal (vs 9). Na de volgelingen (vs 1-5) krijgen dus nu de voorgangers een beurt
(vs 6-10).
En na de priestercritiek, zoals het volk die oefende, afgewezen te hebben 19 , zal hij nu zijn
eigen critiek geven. Deze is lang niet mals en culmineert in de felle beschuldiging: "Van de
zonde van Mijn volk eten zij".
Wat was er toch te doen met die priesters van Israël?
We willen dat eens even uit het verband nagaan.
Het zag er maar slecht uit met Israël destijds, hebben we vernomen: diefstal, moord en
echtbreuk waren aan de (wan) orde van de dag. Maar — en zo komt de profeet vanzelf op de
priesters — deze zedenverwildering moest voor een niet gering deel op rekening van het
priestergilde gesteld worden. De priesters immers hadden de taak en roeping het volk in de
wetten te onderwijzen, doch dit deden ze niet. Ze verwaarloosden hun ambt schromelijk.
Doch nu is dit een vaste wet, dat een volk, dat geen kennis meer heeft van Gods Wet en
Woord, dat van de richtsnoeren voor geloof en wandel geen weet meer heeft, z'n ondergang
tegemoet snelt. Het volk gaat dus verloren en wordt verdelgd, maar het is omdat het geen
kennis heeft (vs 6), en dat was de schuld der voorgangers!
Dat was nog maar een zonde van nalatigheid!
"Nog maar", zeg ik. Niet omdat de zonde van nalatigheid niet zeer ernstig is.
Integendeel.
Menigeen verkeert in de waan, dat het nalaten van wat God gebood, hem minder ernstig zal
worden aangerekend dan het pertinente doen van wat God verbood; dat wie een ander
benadeelde schuldiger staat dan wie z'n naasten niet bevoordeelde.
19 Zie het vorige hoofdstuk: "Priestercritiek en zelf critiek".
5
5