Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Libanon.
Het lijkt soms zo heel anders!
Velen worden door de Heer des oogstes uitgezonden om te zaaien: vader en moeder thuis, de
meester op school, de ambtsdragers in de gemeente, de zendelingen in de heidenwereld.
Maar deze allen zijn ook telkens geneigd, met Multatuli moedeloos te vragen: wijs mij de
akker, waar ik gezaaid heb. Het zaaien van het Woord schijnt een hopeloze onderneming.
Week aan week wordt het uitgestrooid — waar is de vrucht? Van onze oud-vaderlandse
regenten heette het: misschien wat oneerbiedig — "ze dronken een glas, en 't bleef zoals 't
was". Soms denk ik: zouden ze dat bedoelen, als ze zingen: ons wenkt het beeld der vaderen?
Het blijft zoals 't was. Voor, onder en na de preek. Semper idem! De oude vete blijft zitten.
De zondige plooi in het karakter blijft zitten. Ik blijf zitten op m'n troon, verheven,
onbewegelijk. De oude mens kruisigen, doden en begraven, ja, dit is wel mooi gezègd in de
belijdenis! Felix! Daar kunnen we prachtig en roerend over horen preken. Wat 'n
onbekeerlijke heiden was dat toch, 'n zelfhandhaver, die Paulus wegstuurt, als er op 't critieke
moment op z'n eigen consciëntie getikt wordt: rechtvaardigheid, matigheid, toekomend
oordeel, 't Bleef bij Felix zoals 't was. Wijs mij de akker, waar ik gezaaid heb, kon Paulus
vragen. Foei, wat 'n verstokte zondaar, die Felix. Na onszelf hartelijk gefeliciteerd te hebben,
dat we geen Felix heten, weten we nog juist aan de klem van het Woord te ontkomen, door
alles te doen blijven als 't was, de een op z'n akker, en de tweede in z'n koopmanschap, 't Was
overigens ook maar een "ethisch" preekje van Paulus. De man was gevraagd over het geloof
in Christus te preken. Dat had hij nu echt Christo-centrisch en verbondsmatig moeten doen,
en hij hééft het over de "deugden" van rechtvaardigheid en matigheid! Als Felix wat meer
aan dogmatiek en zo gedaan had, zou hij zo waar z'n bekeringsonwil ook nog schuil hebben
kunnen doen gaan achter de preekcritiek van: je hoort tegenwoordig toch maar niet meer zo
preken als vroeger. Dit gezegd hebbende, dronken zij hun glas en.... 't bleef zoals 't was.
Het schijnt dus met die oogst niet zo best te zijn.
Trouwens, daar heeft de zaaier eigenlijk ook niet naar te vragen.
Een zaaier ging uit om te zaaien. Dat is z'n enige roeping. Niet om te oogsten, maar om te
zaaien. Niet om de vruchten in te zamelen, maar om uit te strooien het zaad. Anders niets. In
gehoorzaamheid. En als er dan maar geen wind gezaaid wordt — dat kan óók: preken van
enkel wind — nú, dan zal de oogst ook wel volgen, maar na mij. Dan kan het gebeuren, dat
als de zaaiers, die zo graag de vrucht hadden willen zien, reeds lang hun ogen gesloten
hebben, het zaad ontkiemt, en dat latere generaties oogsten wat zij niet gezaaid hebben, en
met volle armen de garven dragen in de schuur. Het is een ander die zaait en een ander die
maait, en God gééft de wasdom, in de vrucht die overvloediger is dan de arbeid — waarlijk,
dit is wel een bemoedigende gedachte voor hen die hier bedrukt met tranen zaaien in
gehoorzaamheid.
We zeiden al, dat dit woord van wind en storm, waarin het zaad al van even slecht gehalte is
als de vrucht, hier in ongunstige zin voorkomt.
De bedoeling is duidelijk genoeg.
Zo wat de mens zaait, dat zal hij ook maaien!
Israël heeft slecht geleefd.
Of slecht, dat kan men nu ook weer niet zeggen in de gewone zin van het woord. Maar laat
ons zeggen: 't was een ijdel, onnut leven, even ijl als de wind — we komen daar aanstonds op
terug.
127