Deur Christus Alleen - AH Bogaards

En nu de wijze mensen, de sluwe politici van Israël?
Zij missen met al hun slimheid, schampert Hosea, de wijsheid die de wilde ezels bij instinct
bezitten. Want. ... zij verbreken hun veilig isolement. "Zij zijn opgetogen naar Assur!" Ze
zijn niet bang! Ze wagen zich in de onmiddellijke nabijheid van hun belagers en
vrijheidsberovers! Ze lopen de dood in de armen!
O neen, dat bedoelden ze niet, de slimmelingen! Ze meenden met Assur een verbond te
kunnen sluiten, en ze kwamen deswege met armen vol geschenken bij het Assyrische hof
"om zich diens vriendschap te verwerven, en hem aan te hangen als een minnaar". . . . Efraïm
dingt naar boelenvriendschap. Maar ze verstaan niet, dat ze in de armen van deze minnaar
Assur.... doodgedrukt zullen worden: apenliefde, anders niet! Heel dat zogenaamde
"verbond" met Assur zal uitlopen op 'n "Anschluss", annexatie met huid en haar; ze zullen
eenvoudig worden ingelijfd, en het onafhankelijk volksbestaan van Efraïm zal worden
vernietigd!
Zo loopt het slimme Efraïm z'n doodsvijand in de armen!
Ja, zo gaat het, als men wijzer wil wezen dan God en nog niet eens zo wijs is als de ezels.
God had gezegd, dat in z'n isolement Israëls kracht lag, en dat Efraïm "alleen zou wonen",
zoals de wilde ezels, maar Efraïm zei: je moet wel een ezel wezen, om als de ezels te leven.
Anders gezegd: wie laat zich dit buitenkansje om met Assur — dè grote mogendheid —
goede vriendjes te blijven, ontgaan? Dies brak Efraïm de boeien van z'n isolement en. . . .
wèrd gebonden; hij wilde groot worden en vrij en. . . . werd slaaf; hij zocht een vriend, die
bleek z'n vijand te zijn. Het is de oude paradijsgeschiedenis van de mens die vriendschap met
Satan sloot. ... de moordenaar van den beginne; die de grote sprong wilde wagen naar de
hemel, om als God te zijn, en... . viel!
Was Efraïm toch maar zo verstandig geweest als een ezel! De zonde heeft ons niet alleen
slecht, maar ook dom gemaakt.
Efraïm is niet de eerste, maar helaas ook niet de laatste geweest, aan wie deze schuldige
dwaasheid verweten moest worden.
Men kan gerust zeggen dat het heden ten dage de grote zonde — tegelijk de grote dwaasheid
— der kerk is, dat ze niet bang meer is.
Er is een ongeoorloofde en ongemotiveerde vrees.
Als de gelovige zich beangst maakt, dat de zaligheid hem nog zal ontgaan, of in duizend
angsten verkeert over de gang van z'n tijdelijk leven, dan is dat ongeloof, een loslaten van
Gods belofte, en is er reden voor het verwijt: wat zijt gij vreesachtig, gij kleingelovigen?
Maar er ook een geboden vrees.
Zoals de wilde ezel bang is voor de mensen, en ze daarom ontvlucht en de eenzaamheid
opzoekt, zo moet de christen doodsbang zijn voor zijn doodsvijanden, die het te allen dage op
z'n leven gemunt hebben: de wereld, de Satan en de zonde in het eigen hart. Waarom zouden
we toch zo dringend vermaand worden, deze te vlieden, als ze ons niets meer zouden kunnen
doen?
De strijd tegen de zonde is geen parade of schimmenspel.
Wee hem, die z'n doodsvijanden onderschat of en bagatelle neemt.
Het is een strijd op leven en dood!
Hier past geen overmoedige houding. Vluchten is geen bewijs van lafheid, maar van moed.
123