Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Dat was wat gewoner, wat prozaïscher geweest.
Waartoe nu deze dichterlijke fantasie, waarin koren, aarde, en hemel als evenzoveel bidders
worden voorgesteld? Natuurlijk niet om de verbeelding de vrije teugel te laten. Evenmin om
het wat poëtisch te zeggen. Maar wat de dichter-profeet ons op 't hoogst betuigen wil is dit,
dat in de nieuwe wereld, die wij met opgestoken hoofde verwachten, heel de schepping een
biddende schepping zal zijn. Alles zal daar, waar de vloek voor altijd is weggenomen, bidden.
En aanbidden! De hemel bidt, en de aarde bidt. Het koren bidt, en de most en olie bidden.
Meer nog: die nieuwe schepping is één groot gebed. Niets vloekt, niemand zucht, in diepe
aanbidding ligt alles neergebogen voor de grote Schepper aller dingen.
In deze gebeden zal een wonderschone harmonie zijn.
De gebeden aller schepselen rijen zich aaneen en schakelen zich ineen, en het stemt alles
samen in één machtig accoord, van koren tot aarde, van aarde tot hemel.
Men kan niet zeggen, dat het gebed er thans niet is, in de schepping.
Er is integendeel één langgerekt en sprakeloos gebed in de onbezielde schepselen. Dit bidden
is vooralsnog echter een zuchten. De Schrift leert ons, dat het ganse schepsel tezamen zucht,
en reikhalzend uitziet naar de dag der verlossing van de kinderen Gods. Gij hoort het zuchten
in de zon-doorschroeide akkers, in het klagen van het stomme vee, in het huilen van de wind,
in het kreunen der wouden. Dit is het Adventsgebed der natuur en... . in dat
Adventsverlangen gaat de schepping zelfs de kinderen der herschepping voor, daar in hun
mond het "Maranatha" menigmaal is verstomd.
En behalve de schepselen bidden ook de mensen voorzover ze niet vloeken, maar wat in al
deze gebeden ontbreekt is: de harmonie.
De gebeden botsen tegen elkander in.
De een bidt om regen, en de ander tegelijkertijd om droogte. Twee mensen solliciteren naar
dezelfde betrekking en ze zijn daarin ook "biddend werkzaam". Maar de "verhoring" van het
gebed van de een moet de teleurstelling van de ander betekenen. In onze heiligste verrichting,
het gebed, dringen we nog en duwen we elkaar weg van Gods troon. Als er een oorlog is
ontbrand, wordt wederzijds de zegen voor eigen wapenen van de Allerhoogste afgesmeekt.
Het raast alles door elkaar heen.
De harmonie is zoek.
En waar er geen samenstemming in de gebeden is, kan de ene verhoring ook niet op de
andere volgen. Wie om koren smeekt, krijgt brandnetels, en wie om olie en most bidt,
ontvangt armoede. De aarde smeekt de hemel om regen, en cyclonen en hagelstenen zijn
soms het antwoord. De hemel verhoort de aarde niet, en de aarde verhoort het koren niet, en
het koren verhoort Jizreël niet. En de mens raakt in verwarring en tobt over het zwaar
probleem der "onverhoorde gebeden", laat tenslotte het gebed schieten, omdat het "toch niets
geeft", en eindigt in een sprakeloos zuchten mèt gans het schepsel!
En het schoon vooruitzicht dat mij streelt, is dan nu: dat het raadsel der tegenstrijdige en der
onverhoorde gebeden mij niet meer treiteren zal. Straks zullen alle gebeden schakels zijn, die
elkaar grijpen en in elkander passen. Mijn zegen zal niet meer de vloek van de ander
betekenen. De gebeden in de nieuwe wereld zullen samensmelten tot één melodieus geheel
en samen zingen één machtige harmonie, en zij zullen gevolgd worden door één onafzienbare
reeks van verhoringen.
En nademaal ik nu reeds het beginsel der eeuwige vreugde in mijn hart gevoel; dat is:
4
5