Deur Christus Alleen - AH Bogaards

meer hunkeren naar het vergelegen land, want daar heeft hij genoeg ellende van gezien. Hij
zou ook niet vragen om een bokje om met z'n vrienden vrolijk te zijn, zoals de oudste broer,
die daarmee uitsprak, dat het thuis toch ook niet alles was, die zich dus meer knecht dan kind
in huis voelde. Efraïm verstaat nu, dat de dankbaarheid inhoudt: dat wij ons ganse leven ons
dankbaar bewijzen voor Gods weldaden. Het leven der bekering is niet: het zoeken van Gods
aangezicht in de kerk en op vastgestelde gebedstijden, om dan verder eigen paden te kiezen
en vèr van God de weelde te zoeken. Dat zoeken van Gods aangezicht is niet een hoogtepunt
hier en daar in de laagvlakten van ons leven. Maar heel het leven wordt hoogvlakte. Het
wordt tot God opgeheven. . . . voor Zijn aangezicht. Het zoeken van Gods aangezicht
verbreedt zich in een leven voor Zijn aangezicht. Het laatste is resultaat van het eerste. Dat
leven voor Gods aangezicht betekent niet alleen rust. ... leven onder het wakend oog van
Hem, Die nooit sluimert; het betekent ook controle. Gods aangezicht ziet mij overal, in de
huiskamer, in de slaapkamer, op mijn werk en in de kerk. En dat verdriet de gelovige niet.
Want hij is geen knecht, die de kantjes er afloopt, als het oog des meesters hem niet ziet. Hij
verricht als een kind liefdedienst, die hem nooit heeft verdroten. Daarom is het hem een lieve
lust, voor Gods aangezicht te leven.
In de begeerte, te leven voor Gods aangezicht, onderscheidt zich het ware geloof van het
tijdgeloof.
De tijdgelovige wil wel tot de Here komen, maar er niet blijven. Dat is hem te hinderlijk. Hij
heeft zich namelijk niet ingedacht, dat het volgen van de Here insluit het opnemen van Zijn
kruis. Hij wil wel één mijl met zijn naaste afleggen, maar twee mijlen is hem te veel. Het is
hem niet mogelijk, z'n oog uit te rukken, dat hem ergert. Op den duur worden de eisen van
het Woord hem te machtig. Want leven voor Gods aangezicht betekent ook: de voeten te
zetten op de gloeiende kolen van het altaar, om levend verteerd te worden in 's Heren dienst.
Ziehier dan het nieuwe leven, waartoe Efraïm zal worden opgewekt door Gods wondermacht
en genade... . het reveil!
Bij de woorden: "Hij zal ons na twee dagen doen herleven, ten derden dage zal Hij ons
oprichten, en wij zullen leven voor Zijn aangezicht", merkt iemand 23 op: "wij zoeken hier,
hoe verleidelijk het ook zij, geen toespeling op de verrijzenis van Christus". Wij wèl. En
zelfs méér dan een toespeling. Het gaat hier zelfs in de eerste plaats om Christus. Hier is door
de mond van Hosea Christus aan 't woord, Die gescheurd, van God geslagen was, maar.... na
drie dagen weer zal opstaan. Ik twijfel er niet aan, of de Heiland heeft ook door de uitlegging
van deze tekst uit Hosea de harten der Emmaüsgangers doen branden.
Door deze opstanding van Christus (het Hoofd) was de opstanding, het reveil van Israël (het
lichaam), alleen mogelijk.
Want wat nut ons de opstanding van Christus?
Dat wij: door Zijne kracht worden opgewekt tot een nieuw leven.
Daarom zingen wij: Gun door 't geloof in Christus krachten, om die te doen uit dankbaarheid.
Déze dankbaarheid: dat wij voor Zijn aangezicht mogen léven.
Dat leven is het ware leven. Het is een beginsel van het eeuwige leven!
Het is hier nog vaak een strompelen, maar onze blijdschap zal ten hoogsten toppunt stijgen,
als wij Hem mogen zien van aangezicht tot aangezicht. Wat dat betekent, is met arme
mensenwoorden niet te zeggen.
23 J. A. Tazelaar: Woestijn en Wijngaard, blz. 65.
98