Deur Christus Alleen - AH Bogaards

EXODUS
Toen Israël een kind was, heb Ik het liefgehad, en uit Egypte
heb Ik Mijn zoon geroepen.
Hosea 11:1.
In de heilige historie zien we het volk Israël groeien van kind tot jongeling en van jongeling
tot man.
De wieg van dit allermerkwaardigste volk stond in Egypte, en het is aan deze prille jeugd, dat
Hosea herinnert.... toen Israël een kind was, kreeg Ik het lief.
De kinderjaren worden in de woestijn doorgebracht. Daar moet Efraïm leren lopen (vs 3a), en
als hij niet meer verder kan, draagt God hem op de armen.
Dit woestijnkind groeit op tot een jongeling, wiens sieraad zijn kracht is, als hij in Kanaän de
vijanden voor zich uitdrijft, en nu, in Hosea's dagen, is deze jongeling tot man gerijpt. Efraïm
is echt groot geworden. Een grote mogendheid. Een grand seigneur bovendien, die liefst niet
meer aan z'n armoedige komaf herinnerd wordt.
Het is juist daarom, dat Hosea deze parvenu wèl aan het verleden herinnert.
Dat is niet om 't een of 't ander. Niet om Efraïm te krenken, of uit te lachen of zo, maar om zo
mogelijk hem zo nog te vertederen en tot bekering te brengen. Er is geen snaar op de
volksconsciëntie, die de profeet niet aanroert. Want, nietwaar, herinner een misdadiger, die 'n
schande voor z'n vader geworden is en z'n moeder op het hart trapt, aan z'n kinderjaren; aan
de tijd toen z'n moeder hem van de Heiland vertelde en met hem bad. . . . het moet wel een
verstokt zondaar wezen, wiens hart dan nog niet bewogen wordt! Welnu, zó is het Efraïm
gegaan. Hij is tot man gegroeid, niet alleen in aanzien en macht, maar ook in boosheid. Hij
was zó zelfstandig geworden, dat hij zelfs God niet meer meende nodig te hebben. Hij had
God totaal vergeten! Nu moet ge eens luisteren, zegt Hosea. Weet ge niet meer van vroeger?
Met wat vaderlijke en tegelijk moederlijke zorgen God u omringd heeft? Weet ge niet meer,
hoe God u als kind reeds heeft lief gekregen? En wat ge nu zijt, hebt ge aan uw "Vader" te
danken! Ge hebt niet zèlf uw vrijheid bevochten, maar. ... uit Egypte heb Ik Mijn zoon
geroepen. Geroepen! Al het rukken aan de slavenketenen hielp niets, maar één machtswoord
van de Here was voldoende, om de boeien te breken. Dat was toen de Here aan Mozes beval:
"Zo zegt de Here: Israël is Mijn eerstgeboren zoon; daarom zeg Ik u: laat Mijn zoon gaan,
opdat hij Mij diene" (Exodus 4:22, 23). Nu, als deze jeugdherinnering Efraïms hart niet
breekt, en de verloren zoon niet naar huis drijft, dan staat het er met Efraïm hopeloos voor!
Het staat er zo simpel: uit Egypte heb Ik Mijn zoon geroepen; maar wat een glorieuze
uittocht is dat geweest.
Meer dan zeshonderdduizend man voetvolk, ongerekend de kinderen, was hun getal. Ook
trok veel vermengd volk met hen mee, en kleinvee en runderen, een zeer talrijke veestapel.
Zilveren en gouden voorwerpen en klederen voerden ze tevens mee als een roof uit Egypte.
Nee, een schamele vlucht was het niet, maar een koninklijke uittocht. Bovendien trokken de
kinderen Israëls "bij vijven uit Egypteland" (Exod. 13:18, St. V.). Een betere vertaling luidt:
"slagvaardig", of: "met lansen", gelijk de kanttekenaren blijkens de lezing op de rand: "of
gewapend, geharnast", reeds hebben vermoed. De nieuwe vertaling leest: "ten strijde
toegerust". Dit is dan het lachen van de Heilige, Die in de hemel zit. Egypte moet Gods kind
niet alleen loslaten, maar zelfs de lansen leveren, waarmee het straks de andere vijand,
147