Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Dit is duidelijke taal, en de profeet voorzegt dus, dat een schrikkelijke ziekte mensen en
akkers zal aantasten, waardoor zowel het volk als de volkswelvaart vernietigd wordt.
Dit is dus een ernstig vonnis.
Nog veel erger is evenwel de straf, die aan deze beschuldiging voorafgaat: De Here heeft
Zich aan hen onttrokken (vs 6b).
Dat werd en wordt natuurlijk lang niet door iedereen toegestemd, dat dit laatste érger is
namelijk. Voor de keus gesteld: wat wilt ge liever, dat de schurft u en uw bezit verteert, of
dat de Here Zich aan u onttrekt, kiezen velen onvoorwaardelijk het laatste. Zonder God
kunnen ze, naar ze menen wel, maar zonder geld en goed niet. Als God Zijn zegeningen
verbergt, jammert menigeen van pijn, maar gebeurt dit ook altijd als God Zijn aangezicht
verbergt? We verklaren in de kerk wel vrij gemakkelijk, dat onze ziel dorst naar God, gelijk
een hert schreeuwt naar de waterstromen, maar over 't algemeen pleegt er meer dorst naar de
waterstromen dan naar God te zijn. Als we goed gezond zijn en behoorlijk ons brood hebben,
kunnen we 't nogal aardig goed een poosje zonder de Here stellen. Israël zelf was daarvan het
bewijs. De Here had Zich natuurlijk allang aan het volk onttrokken, maar in de voorspoedige
jaren had men daar totaal niets van gemerkt. Het kwam pas uit, toen de nood aan de man
kwam, en zij de Here zochten met hun kleinvee en hun runderen, en Hem niet vonden (vs6).
Deze mensen, die zo de mond vol hadden van Mozes, en niet moede werden van het roepen:
Jahvè is groot, en Mozes is Zijn profeet, waren wel heel ver van de gezindheid van Mozes
afgeweken. Toen de Here eens tot Mozes gezegd had, dat hij met het volk moest optrekken,
en dat Hij hun het land, overvloeiende van melk en honing geven zou, en Hij hun zelfs een
engel als gids zou meegeven, maar dat de Here Zelf in hun midden niet optrekken zou, toen
.... bedankte Mozes daarvoor! Menigeen zou gezegd hebben: nu, dan gaan we natuurlijk. Wat
is prachtiger dan een land overvloeiende van melk en honing, en geleide van engelen? Maar
Mozes hield voet bij stuk. Hij zei: Indien Gij Zelf niet medegaat, doe ons van hier niet
optrekken (Exodus 33). Dat was juist gezien. Een huilende wildernis met de Here is
verkieselijker dan een land van beloften zonder Hem. 'k Waar liever in Mijns Bondsgods
woning een dorpelwachter, dan gewend, aan d' ijdele vreugd in 's bozen tent.
Daarom zei ik, dat dit vonnis van het "onttrekken" van de Here veel erger was, dan dat van
die schurft!
In het eerste was feitelijk het doodvonnis over Israël reeds voltrokken.
Want God is het leven, en wie Hem mist gaat niet dood, maar is dood.
Laat er dus van alles gebeuren, en desnoods de schurft mensen en akkers aantasten, als de
Here maar blijft!
We laten nu dit vonnis verder rusten, en eveneens de aanklacht, die tegen Israël moest
worden ingebracht, om nu onze volle aandacht te geven aan het wettig en overtuigend bewijs,
dat de beschuldiging van ontrouw niet zo maar uit de lucht gegrepen was.
Hosea levert dit bewijs.
De liefde handelt niet lichtvaardiglijk! Tenminste Gods liefde niet.
Feitelijk was het glad overbodig, dat voor de beschuldiging van ontrouw nog bewijzen
werden bijgebracht. In de eerste plaats, omdat deze beschuldiging door Hosea namens de
Here Zelf werd uitgesproken, en het is van tevoren uitgesloten, dat deze mond, die niet liegen
kan, lichtelijk of onverhoord zou beschuldigen.
Dat er niettemin door Hosea sprekende bewijzen van ontrouw worden aangevoerd, geschiedt,
80