Deur Christus Alleen - AH Bogaards

menigvuldiglijk. Hij haast Zich tot onze hulp. De verloren zoon krijgt geen proeftijd, niet
eens van twee of drie dagen. Er is bij de vader niet de minste aarzeling, óf hij die jongen wel
weer zal aannemen. Een omhelzing, een kus, het beste kleed, het aangerichte feestmaal, 't
gaat alles vliegensvlug. . . . Efraïm, uw termijn van een dag of twee, drie, is nog rijkelijk
lang!
Vanzelfsprekend volgt nu de dankbaarheid.
Op de vraag: Wat zal ik met Gods gunsten overlaân, die trouwe Heer voor Zijn genâ
vergelden? geeft het herboren Israël het juiste antwoord: "en wij zullen leven voor Zijn
aangezicht".
Dit is de taal der waarachtige bekering, en dùs van de ware dankbaarheid, waar de
waarachtige bekering des mensen in thuis hoort.
In tweeërlei opzicht blijkt er Efraïms bekering uit.
In de eerste plaats, omdat het leven voor Gods aangezicht het gevolg moest zijn van het
"zoeken van Gods aangezicht". Het leven voor Gods aangezicht is een leven in contact met
Hem, en dat is niet mogelijk, als dat contact niet eerst is gezocht. Het gaat niet aan, te
wandelen mèt God, als men niet eerst tòt God gekomen is.
Dat nu had Efraïm tot nog toe nooit gedaan.
Hij had nooit Gods aangezicht gezocht, en dus nooit geprobeerd — en ook niet gedurfd —
om God in de ógen te zien. Hij had wel gebeden, maar dat was niet meer geweest dan een
vouwen van de handen en een sluiten van de ogen. Bidden kon men dat niet noemen, want
bidden is een zoeken van Gods aangezicht, het opzoeken van Zijn ogen. Dat is de bidder al
genoeg, meer dan genoeg. Als hij maar weet dat Gods ogen goed staan. Maar daar gaf Efraïm
helemaal niet om. Daar taalde hij niet naar. Hij zocht niet Gods ogen, ook niet Gods handen,
maar de gaven, die in Gods handen zich bevonden. Dùs waren de milde handen van meer
betekenis voor Efraïm dan de vriendelijke ogen. Het was één gedurig vlamogen op wat de
Here te géven had, maar voor de rest kon Hij het — zo meende hij althans — heel goed
buiten de Here stellen.
Eens zeide de Here tot Mozes, dat Hij een engel voor het aangezicht van Israël zou
uitzenden, die alle vijanden verdrijven zou, en hen in het bezit zou stellen van het Beloofde
Land. Maar. . . . Zijn aangezicht zelf zou niet meegaan! Het Israël van Hosea's tijd zou daar
grif op ingegaan zijn. Ze hadden gezegd: we gaan! Dat kan niet mooier, engelen ten geleide,
melk en honing, en verslagen vijanden. En velen zouden dat in onze tijd óók doen. Dat Gods
aangezicht niet meegaat, nu ja, wat zou dat? Maar Mozes weigerde! Hij wou liever "voor
Gods aangezicht leven" in een kale, huilende woestijn, dan volop genieten in het land der
belofte. . . . zonder God. Zo dacht Thomas à Kempis er ook over, toen hij zei: "wat Ge mij
ook schenkt, o God, het is alles nietig en onvoldoende, als het Uzelf niet is". Terecht! Want
wie de gaven heeft zonder de Here en Zijn aangezicht, is doodarm.
Daar komt dan nu — gelukkig! — Efraïm van terug.
Voor hem is het ene nodige mi niet meer voorspoed en geluk, maar.... Gods aangezicht: wij
zullen leven voor Zijn aangezicht! De bevrijden des Heren zingen niet meer, dat koren en
most en olie, maar Zijn naam, zo rijk van eer, hun tot hun vreugd nabij is, en dat Gods
vriendelijk aangezicht vrolijkheid en licht verspreidt.
De waarachtige bekering blijkt in de tweede plaats daaruit, dat ze voor Gods aangezicht
willen leven.
Efraïm wil nu "thuis" blijven. Hij wil onder het Vaderoog niet meer vandaan. Hij zal niet
97