Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Hij is er natuurlijk niet mee tevreden dat er "rumor in casa" komt, maar die bestraffingen en
verwijten van de kinderen tegen de moeder moeten deze uitwerking hebben, dat moeder ook
luistert. Er is een profetisch "opdat". Opdat zij "haar ontucht van haar gelaat verwijdere en
haar overspel van haar boezem". Het doel is bekering.
Om dit doel te bereiken, doet Hosea "een beroep op het individuele geweten".
Waarschijnlijk op de besten onder Israël, die nog niet door de massageest geïnfecteerd zijn.
Hij doet een greep naar het "ambt der gelovigen".
Dit moet protest aantekenen tegen de zondige richting, waarin het volk als geheel (de
moeder) zich beweegt.
En op die wijze behoort dan de reformatie tot stand te komen.
Dit is de juiste weg.
Er is nu eenmaal zoiets als een massa-psychose, ook in de kerk. Er kan zich een verkeerde
geest gaan vastzetten in de kerk, waarbij iedereen zich langzamerhand gaat neerleggen.
Welke die geest is, doet er nu niet toe. Het kan een geest van zelfgenoegzaamheid, van
wereldgezindheid, van dode orthodoxie zijn. Het kan van alles wezen. "Mijn naam is
Legioen, want wij zijn talrijk." Het gevaar is dan groot, dat zo'n geest aan alle kanten om zich
heen grijpt. Men past er zich bij aan of legt er zich bij neer. Het protest zwijgt, de critiek
verstomt. En met het oog daarop schudt nu de profeet de enkelingen wakker, en bezweert hen
hun aller moeder niet te sparen, en niet op te houden te bestraffen, te vermanen.
Gode zij dank zijn er altijd zulke eenzamen geweest.
Ze werden dan wel vaak medelijdend aangezien. Ze werden als fantasten of idealisten
gescholden. Maar aan deze twisten met hun moeder is het te danken geweest en zal het te
danken zijn, dat de kerk des Heren steeds weer tot reformatie kwam en zal komen.
Waarover moeten dan de twistgesprekken lopen?
In welk opzicht is de onderlinge bestraffing in het huisgezin der kerk niet slechts geoorloofd,
maar zelfs geboden?
Hosea zal het ons duidelijk komen zeggen.
Hij beweert niet alleen, dat er getwist moet worden, maar geeft ook onomwonden aan, wat
dan de kinderen moeten zeggen tegen hun moeder, en welke bezwaren zij naar voren moeten
brengen.
Het is dit: "zij is Mijn vrouw niet, en Ik ben haar man niet".
Dat de huwelijksband met de Here gebroken is, dat moet het verwijt zijn van de kinderen
Gods. Dat de intieme gemeenschap, de verborgen omgang met God zo ze niet zoek is, dan
toch veel te weinig beoefend wordt. Dat er een worm knaagt aan de wortel van haar leven,
het leven en het verkeer met Christus! Dat dat de grote ontrouw der kerk geworden is, en dat
zij zich tot deze gemeenschapsoefening met haar Hoofd en Heiland weer te bekeren heeft.
Dat is de hoofdzaak.
Daarover moet het gesprek lopen.
Op dat punt hebben we elkaar vriendelijk te vermanen en te bestraffen.
Daarover moeten we zelfs in heilig twistvuur kunnen geraken.
Hoe meer het "kerkelijk debat" zich in die richting beweegt en om deze hoofdzaak zich
2
9