Deur Christus Alleen - AH Bogaards

GELIJK EEN DUIF
Zij zullen bevend komen als een vogel uit Egypte, als een duif
uit het land Assur.
Hosea 11:11 a.
Wie het elfde hoofdstuk van Hosea tot het eind toe doorleest, zou zich kunnen afvragen, of
God niet ja en neen tegelijk zegt. Het heeft er alle schijn van. Nauwelijks is de felste
bedreiging uitgesproken, dat Efraïm naar Egypte zal wederkeren en Israël zal worden
gevoerd naar Assur, en dat het zwaard zal rondwaren in zijn steden (vs 5 en 7), of dit oordeel
schijnt te worden geannuleerd door de heilsbelofte:
"Hoe zou Ik u prijsgeven, Efraïm, u overleveren, Israël? Hoe zou Ik u prijsgeven als Adama,
u maken als Zeboïm? Mijn hart keert zich om in Mij, ten volle wordt Mijn erbarming
opgewekt. Ik zal Mijn brandende toorn niet ten uitvoer brengen. Ik zal Efraïm niet verder
verderven. Want Ik ben God en geen mens, heilig in uw midden, en Ik zal niet komen in
toorngloed" (vs8, 9).
Dus het valt nog wat mee? Het waren maar wat dreigementen, zoals een vertoornd vader wel
eens wat hard uitvallen kan zonder dat evenwel de dreigingen ten uitvoer gebracht worden?
Nee, zó is het niet! "Ik ben God en geen mens", staat hier expres nog bij, om die conclusie bij
de wortel af te snijden. Wat uit Zijn lippen ging, blijft vast en ongebroken. Zowel straf als
loon, bedreiging èn belofte! Men mag de Here niet minder laten zeggen, dan Hij zegt.
Maar ook niet meer!
Er zou namelijk naast de vals-optimistische conclusie van zopas: het valt wat mee, óók nog
een pessimistische conclusie mogelijk zijn. Iemand zou namelijk kunnen denken: nu is het
met Gods volk helemaal gedaan! Nu, déze conclusie wordt door de Here evenmin aanvaard.
Van de steden in de vlakte, Adama en Zeboïm, Sodom en Gomorra was destijds niets, maar
dan ook niets overgebleven. Zùlk een totale vernietiging is voor dit uitverkoren volk een
even totale onmogelijkheid! Hosea wijst dat in Gods naam met heilige verontwaardiging af.
Hoe zóu ik u kunnen overleveren als die goddeloze steden! Niet, dat Israël dit niet verdiend
had: het had het dubbel en dwars verdiend! Ook niet, omdat Efraïms goddeloosheid minder
groot was dan van Sodom en Gomorra! Ze was zelfs gróter (Klaagl. 4:6). Evenmin, omdat de
Here de kinderen Israëls er te lief voor had! Niets van dit alles! Maar Hij had er Zichzelf te
lief voor. Hij zou er door met Zichzelf in conflict komen! Hield dit bedorven Israël niet zijn
Messias in de schoot verborgen? Moest de Heiland der wereld niet uit dit volk te voorschijn
treden? Nu, dit is dan de reden, waarom er van algehele vernieling geen sprake kan zijn. Om
Christus-wil! Om hèt Overblijfsel, Christus, zal u een overblijfsel zijn naar de verkiezing der
genade. Het "berouw" en de "erbarming" Gods, waarvan hier sprake is, vinden hun grond
alleen in Christus, voor Wie de Vader géén pardon had, en aan Wie de heilige God de
bitterheid Zijns toorns wèl heeft uitgevoerd. Wie het kruis van Christus voorbijloopt, heeft
geen betere toekomst dan die van Adama en Zeboïm te wachten, maar over ieder die Jezus te
voet valt klinkt de ontroerende belofte: "ten volle wordt Mijn erbarming opgewekt. Ik zal
Mijn brandende toorn niet ten uitvoer brengen. Ik zal Efraïm niet verder verderven".
Deze liefde Gods, om Christus-wil aan Zijn volk betoond, zal met wederliefde worden
beantwoord.
Van het "overblijfsel" namelijk, dat zich in de ballingschap onder de slaande hand Gods zal
155