Deur Christus Alleen - AH Bogaards

zijn. Wat is dan waar! Het eerste of het laatste? Of geen van beide? We komen er haast niet
uit!
We hebben al duidelijk genoeg laten merken, dat we natuurlijk niet meegaan met hen, die de
ene "waarheid" tegen de andere willen uitspelen, en zich het liefst houden aan de veilige kant
van de belofte.
Maar evenmin kunnen we ons scharen aan de zijde van hen, die van oordeel zijn, dat de
bedreiging, in het "Lo-Ammi" opgesloten, niet absoluut was. Zij oordelen dan, dat 't gericht,
dat Israël niet meer Gods volk zal heten, "slechts voor een tijd" zal gelden, speciaal voor de
tijd der ballingschap dan, en dat "Israëls God in de toorn gedenkt des ontfer-mens" 10 . In dit
voetspoor maken anderen zich ook op, in dit verband schone dingen te zeggen van het
"nochtans" der goddelijke liefde 11 .
Maar 'n oplossing geeft dit niet!
Dat wast alle water van de zee niet af: we moéten er wel toe komen, het met Gods
bedreigingen zo ernstig niet te nemen, als tenminste de personen tot wie het "nochtans" der
belofte gesproken wordt, precies dezelfden zijn als zij die eerst gedoemd waren niet meer
Gods volk te zijn.
Het zijn dan ook dezelfden niet.
Want Paulus — en wie kan nu beter exegeet van Hosea zijn? — past de belofte rechtstreeks
op de heidenen toe. Dus niet op Israël. Dat blijft Lo-Ammi. Maar van de heidenen verklaart
hij: "Gelijk Hij ook in Hosea zegt: "Ik zal niet-Mijn-volk noemen Mijn-volk, en de nietgeliefde:
geliefde" [Rom. 9:25]. En Petrus denkt er precies zo over, als hij van degenen die
uit de duisternis geroepen zijn, verklaart: "U, eens niet Zijn volk, nu echter Gods volk, eens
zonder ontferming, nu in Zijn ontferming aangenomen" [1 Petr. 2:10].
Zo is er dus géén tegenspraak.
We hoeven met dit Nieuw-Testamentisch licht niet meer te vragen: wat is nu waar, de
bedreiging of de belofte, want ze zijn beide waar.
De bedreiging is waar, want het tienstammenrijk is in de ballingschap ondergegaan.
De belofte is evenzeer waar, want als de kinderen des koninkrijks zijn uitgeworpen, roept
God uit Oosten en Westen, om aan te zitten aan de aartsvaderlijke tafel. Nu Abrahams
vleselijke kinderen Lo-Ammi, niet-Mijn-volk, geworden zijn, weet Hij Zich uit het
heidendom kinderen van Abraham te verwekken.
Hierin is de liefde die overwint.
Want zonder beminde kan de liefde niet zijn!
En boven het ondergaande bondsvolk roept de liefde Gods triumferend uit, ziende op een
ander, een geestelijk Israël: "Eens echter zullen de kinderen Israëls talrijk wezen als het zand
der zee, dat niet te meten of te tellen is".
Remplaganten van de verachters van God zullen de verachte heidenen zijn, de broeders
heidenen en de zusters heidinnen: Zegt tot deze uwe broeders: Ammi (Mijn volk), en tot deze
uwe zusters: Ruchama (gij vindt ontferming) 12 . En hiermee heeft God Zijn trouw aan
10 Aldus b.v. Prof. Ridderbos a.w., blz. 32.
11 Zo b.v. Ds Tazelaar: Woestijn en wijngaard, blz. 10-12
12 Het is natuurlijk volkomen waar, dat Israël niet geheel ondergegaan is, zoals b.v. ook uit Anna, die uit
de stam van Aser was, blijkt. Dit was dan de heilige rest, het "overblijfsel". We moeten dan eigenlijk ook niet
zeggen, dat het heidendom in de plaats van Israël gekomen is, maar dat het de "heilige rest" aanvult.
2
4