Deur Christus Alleen - AH Bogaards

de mens geen onrecht doet (in Israël ging 't precies zo!), eindelijk de volledige bekentenis
volgt, als het hoge woord er uit komt: aangezien wij dan naar het rechtvaardig oordeel Gods
tijdelijke en eeuwige straf verdiend hebben, is er enig middel, waardoor wij deze straf
ontgaan mogen en weder tot genade komen? Hier is de verloren zoon: ik heb gezondigd; de
tollenaar: o God, wees mij, zondaar, genadig; de boetvaardige moordenaar: wij ontvangen
hetgeen wij verdiend hebben. Efraïm heeft, als hij in ballingschap ellendig om moet zwerven,
eindelijk z'n ellende leren kennen!
Ook de verlossing!
Efraïm heeft een open oog voor de deugd van Gods rechtvaardigheid, maar sluit nu het oog
niet voor Gods barmhartigheid. Met gans Israël zegt hij, dat de goedertierenheid des Heren
tot in eeuwigheid is. Zo diep als z'n klacht was over de ellende, zo hoog stijgt z'n jubel over
de verlossing. Hij verkeert er geen ogenblik over in twijfel, of de Here hem wel weer
aannemen zal, en klaagt ook niet of dit eens gebeuren mocht. Dat staat voor hem vast: Hij
heeft verscheurd en zal ons genezen. God zal zijn als een vader, ook als een moeder. Met
zachte moederhanden zal Hij de wonden verbinden: Hij heeft geslagen en zal ons verbinden.
Ook overlegt Efraïm niet als de verloren zoon: maak mij tot een van Uw huurlingen. Want
hij weet, dat het een belediging voor het Vaderhart moet zijn, als de zoon bedelt om als
knecht in huis te mogen komen. Bovendien is dat huurling-willen-zijn Farizeïsme in 't
kwadraat. Zélf weer verdienen! Door noeste vlijt weer goed maken wat bedorven was!
Gelukkig heeft ook de verloren zoon later zelf ingezien, dat dit mis was. Hij nam zich wel
vóór, om het te zeggen, maar hij hééft het niet gezegd.
Zo is er dus zalige zekerheid der verlossing, en die gaat zelfs zó ver, dat Efraïm de
verwachting uitspreekt, dat die verlossing binnen de kortst mogelijke tijd komen zal. Hij
verklaart immers: Hij zal ons na twee dagen doen herleven, ten derde dage zal Hij ons
oprichten. Wij zouden zo zeggen: na een dag of twee drie; dat is hier de bedoeling. Dat is
niets minder dan het geloof aan het wonder. Want als een zieke zover heen is, dat hij weer
"levend" gemaakt moet worden, en om zo te zeggen uit de dood moet worden teruggehaald,
dan is het al wonderlijk, te geloven dat er een "oprichting" volgen zal, maar het is het
toppunt, te geloven dat het in een minimum van tijd zal gebeuren. Gewoonlijk gaat het net
andersom, en de volksmond zegt terecht, dat de ziekte te paard komt, maar te voet weer
heengaat.
Was deze verwachting nu niet al te optimistisch?
Loopt Efraïm niet wat te lichtvaardig over de ernst der zonde heen, als hij meent, dat zodra
hij weer tot de Here terugkeert, het nu ook één, twee, drie weer in orde zal komen?
Neen!
Want Efraïm had voor dit alles een belofte.'
Reeds Hosea had voorzegd: "Ik zal heengaan, Ik wil wederkeren naar Mijn plaats, totdat zij
zich schuldig gevoelen" (5:15), en in dat "totdat" lag een wereld van genade: Hij zou Zijn
volk niet eindeloos kastijden, noch eeuwiglijk Zijn gramschap hen doen lijden. En Jesaja had
gezegd, dat er een kleine tijd was in Zijn toorn, maar een eeuwigheid in Zijn
goedgunstigheid. Van die herrijzenis uit de dood der ballingschap zou ook Ezechiël nog
gewagen (Ezech. 37). En zo klinkt het lied van Efraïms geloof geen toon hoger, maar óók
geen toon lager dan dat der belofte. Het geloof mag niet verder gaan dan de belofte reikt, en
niet vlugger lopen dan de belofte, maar evenmin langzamer. Nooit kan 't geloof teveel
verwachten, maar nooit mag het ook te weinig verwachten. De Schrift put zich uit in
woorden, om te zeggen hoe barmhartig God wel is. Hij vergeeft gaarne. Hij vergeeft
96