Deur Christus Alleen - AH Bogaards

DE ZONDE VAN ONOPLETTENDHEID
Maar zij erkenden niet, dat Ik hen genas.
Hosea 11:3 b.
Het verdient aanbeveling, niet alleen te letten op de oordelen Gods, maar ook op de gronden,
waarop zij rusten. Anders is het gevaar niet denkbeeldig, dat we Gods vonnis reserveren voor
de wereld en de schavuiten die daarin zijn, om zelf de dans te ontspringen. Gezegd gevaar
wordt tot een minimum gereduceerd, als we er acht op geven, dat bijvoorbeeld de zonde van
onoplettendheid voor de Here voldoende motief is, om het volk Israël aan de vernietiging
prijs te geven, zoals we in dit hoofdstuk lezen kunnen.
Laat ons zien.
Over de inhoud van het vonnis behoefde niemand in onzekerheid te verkeren: Efraïm zou
naar Egypte terugkeren (vs 5a). Wel kan men in de Statenbijbel lezen: Hij zal in Egypteland
niet wederkeren, maar dit moet op een onjuiste vertaling berusten, om de eenvoudige reden,
dat dezelfde Hosea reeds driemaal 48 eerder gezegd heeft, dat Efraïm wèl naar Egypte zou
terugkeren 49 . De combinatie van Egypte met Assur doet wel vermoeden, dat die terugkeer
naar Egypte niet letterlijk moet worden verstaan, maar dat in 't algemeen gedacht moet
worden aan verbanning en ballingschap. Wat dit betekent, wordt in het vervolg duidelijk:
"het zwaard zal zijn steden treffen en zijn grendels vernietigen en verteren, wegens hun
overleggingen" (vs 6).
Als we nu vragen, waarop deze ontzettende gerichtsaankondiging berust, dan wordt als grond
opgegeven, zoals we zopas reeds zeiden, het negatieve kwaad van onoplettendheid. Een
kwaad, dat wij helemaal zo erg niet vinden, en waarover het schuldbesef zo bijster groot niet
is. We zouden iets veel verschrikkelijkers vermoed hebben, moord of overspel of zo! Maar
de Here vindt dit blijkbaar al erg genoeg, en het niet-opmerken van Zijn goedheid
genoegzaam motief, om Zijn volk in ballingschap te smijten. Hoor, hoe Hij aanklaagt:... .
maar zij erkenden niet, dat Ik hen genas!
Deze beschuldiging is eigenlijk meer een klacht dan een aanklacht! Heel het boek van Hosea
is één grote klacht des Heren over Zijn ondankbaar, ontrouw volk. Hier is Gods verwijtend
klagen bepaald hartverscheurend. Uit Egypte riep de Here Zijn zoon, maar weldra riepen ook
anderen om dit vrijgemaakte kind. Lokkende roepstemmen, hese fluisterstemmen, die hem
tronen wilden naar de zinnenstrelende altaren van Baal. En Efraïm luisterde gretig naar die
stemmen. Ze vonden bij hem steeds een geopend oor. . . . "Hoe meer men hen riep, des te
meer dwaalden zij weg: aan de Baäls offerden zij en aan de gesneden beelden brachten zij
reukoffers" (vs 2).
Maar Mijn volk wou niet
Naar Mijn stemme horen.
Israël verliet
Mij en Mijn geboôn,
't Heeft zich and're goôn
Naar zijn lust verkoren.
Het is de oude en telkens weer nieuwe historie: doof voor Gods Woord en 'n scherp oor voor
48 Zie 8:13 en 9:3 en 6.
49 Men zie voor de exegetische verantwoording Ridderbos a. w., blz. 102, de noten onderaan.
151