Deur Christus Alleen - AH Bogaards

loemen, maar behoren dan ook te bloeien als de lelie, aangezien ik nu het beginsel der
eeuwige vreugde in mijn hart gevoel.
Deze leliënschoonheid zal zich niet het minst tentoonspreiden in een stil vertrouwen, dat de
wereld tot jaloersheid moet verwekken. Het was die schoonheid der bloemen, die de Heiland
ook ten voorbeeld stelde, toen Hij wees naar de leliën des velds: zij arbeiden niet en spinnen
niet, maar zij worden nochtans door God onderhouden.
In dat onbezorgde geloofsvertrouwen ligt iets koninklijks. Er zit majesteit in. Geen wonder
dan ook, dat edellieden de leliën kozen als symbool der aristocratie in hun wapenschild en
zelfs de pilaren in Salomo's Godshuis uitliepen in lelievormige kapitelen.
Hosea voegt hier nog iets aan toe.
Behalve dat Israël onder de dauw des Geestes zal gaan bloeien als de lelie, zal hij ook zijn
wortelen uitstrekken als de Libanon.
Dit is een heel ander beeld, dat de profeet opeens te voorschijn roept.
Eerst die tere lelie, en nu die machtige Libanon, wiens "wortelen" of funderingen reiken tot
aan de gronden der wereld. De nietige bloem, welker standplaats men zelfs niet meer vindt,
wanneer de wind zich over 't veld doet horen, èn de majestueuze Libanon, die geen
duimbreed van zijn plaats wijkt, ook al geselen de stormen zijn flanken: beeld van onwrikbaarheid.
Deze aanvulling is prachtig èn noodzakelijk!
De lelie is schoon, maar.... verwelkelijk! Doch alzo is de kerk des Heren niet! Zij heeft de
schoonheid van de lelie, maar tegelijk de onvergankelijkheid en vastheid van de Libanon.
Feitelijk is dit beeld nog te zwak. Want zelfs bergen zullen wijken en heuvelen wankelen,
maar het verbond Mijns vredes zal niet wankelen, zegt de Here, uw Ontfermer; de gemeente
heeft haar wortelen geslagen in het vaste verbond Gods.
De samenvoeging van lelie en Libanon zegt tevens, dat in de christen vrouwelijke
schoonheid zich aan mannelijke kracht behoort te paren.
We zijn dikwijls zo eenzijdig!
De een legt alle nadruk op de schoonheid. Het zijn de sierlijke, innemende bloemenchristenen,
die het dan met beginsel-vastheid niet al te nauw nemen.
En anderzijds ontmoet ge de stoere strijders, de Libanon-mensen, die echter in hun
onverzettelijkheid wel eens hard en koud kunnen zijn.
Hosea beweert, dat beide elkaar niet uitsluiten, maar bij elkander behoren. En dat de genade
zo wonderbaar werkt, dat ieder die er deel aan heeft, zo teer wordt als een lelie en tegelijk zo
kloek als de Libanon.
Het kan niet ontkend worden, dat wij noch aan schoonheid, noch aan kracht een teveel
bezitten.
Waar is onder ons de pracht der bloemen èn de schoonheid der bergen?
Na deze beschamende vraag aan mijzelf en ieder die dit leest, gesteld te hebben, neem ik
afscheid van het boek Hosea met het woord, waarmee de zoon van Beëri eindigde, en dat
geen commentaar behoeft:
"Wie wijs is, geve op deze dingen acht; wie verstandig is, erkenne ze. Want de
wegen des Heren zijn recht: rechtvaardigen wandelen daarop, maar
overtreders struikelen er".
168