Deur Christus Alleen - AH Bogaards

EENZIJDIGHEID
Efraïm is een koek, die niet is omgekeerd.
Hosea 7:8b.
Het ontga onze aandacht niet, dat de profeet Hosea het volk Israël zo dikwijls met de naam
"Efraïm" aanspreekt. Dit komt, omdat de zoon van Beëri de profeet der liefde is; daarom past
de naam "Efraïm" ook zo goed in zijn mond, want er ligt goddelijke liefkozing in. Reeds
Jacob had, door de Geest van Christus gedreven, Efraïm boven Manasse gezegend, en zo de
mindere boven de meerdere gesteld. Dat is ook altijd zo gebleven in de geschiedenis: gedurig
geeft Efraïm onder de stammen Israëls de toon aan. Daarom spreekt deze benaming van
bijzondere bevoorrechting. En we denken er onwillekeurig bij aan het woord van Jeremia: "Is
niet Efraïm Mij een dierbare zoon, is hij Mij niet een troetelkind?"
Wat nu Efraïm met die voorrechten gedaan heeft, vernamen we reeds uit die lugubere
geschiedenis van de koningsmoordenaars. Tegenover de liefde Gods stelden zij hùn haat; en
die haat heeft Hosea vergeleken met het vuur van een bakkersoven, waarin zij al hun
regenten verteerden.
Voortgaande met ditzelfde beeld, gaat nu de profeet Efraïm zèlf vergelijken met een koek,
een brood-koek namelijk, die echter.... niet is omgekeerd. Dit is een noodlottige
geschiedenis, want iedereen weet wat er met een koek gebeurt, die niet is omgekeerd. Deze
verbrandt aan de ene zijde, maar blijft aan de andere kant ongaar. Hosea had dus evengoed
kunnen zeggen: Efraïm is een misbaksel. Het deugt nergens meer toe. En we denken terstond
aan het woord van de Heiland: "Indien het zout smakeloos wordt, waarmee zal het gezouten
worden; het deugt nergens meer toe, dan om buiten geworpen, en van de mensen vertreden te
worden".
Wat Hosea met deze beeldspraak bedoelt, is uit het verband duidelijk genoeg op te maken.
In ditzelfde vers lezen we namelijk de verklaring: Efraïm verwart (of vermengt) zich met de
volken!
Nu had — dit moet vooropgesteld — Israël inderdaad een plaats te midden van de volken, en
een roeping tegenover de heidenen. God had dit volk midden tussen de heidenvolken gezèt,
opdat het, naar het woord van Micha, in het midden van vele volken zou zijn als een dauw
van de Here.
Dat was dus de ene zijde.
Maar anderzijds had dit uitverkoren volk een roeping tegenover de Here. Het moest zich stipt
en streng houden aan de geboden des Heren. De aanraking mèt de volken mocht er niet toe
leiden, dat Israël zijn geheel enige uitzonderingspositie van het volk Gods te wezen, prijsgaf.
Dat was dus de andere zijde.
Naar twee zijden lag er dus voor Efraïm een taak, en de ene mocht niet ten koste van de
andere worden verwaarloosd.
Zowel de roeping tegenover de volken als die tegenover God, de aardse en de hemelse, moest
nauwkeurig worden vervuld.
Maar nu komt de catastrophe!
Efraïm is als een koek, die niet is omgekeerd.
115