Deur Christus Alleen - AH Bogaards

omdat het hart dezes volks zo dik geworden is.
Had het geweten nog gesproken, dan zouden ze de waarheid der beschuldiging direct hebben
gevoeld en toegestemd, maar nú is juist het tegenovergestelde het geval.
Ontrouw? Dat moet er nu ook nog bijkomen! Dat moest Hosea nu ook nog van hen zeggen!
Ze mochten veel fouten en gebreken hebben, maar daar waren ze nu toch even onschuldig
aan als kinderen! Was er wel één volk op de ganse aardbodem te vinden, dat zó trouw aan
hun God en het geslacht hunner vaderen was als zij? En zo vroom? Stonden er ergens zóveel
altaren en werden door andere volken zóveel offerfeesten gevierd en offerbeesten geslacht?
Nee maar, het was toch eigenlijk om te lachen; dat ontbrak er alleen nog maar aan!
Ontrouw!!
Hosea blijft echter volkomen rustig.
Hij kan, ondanks de heftigste ontkenningen, zijn aanklacht ten volle handhaven.
Zij wezen op hun offerbeesten, maar de profeet wijst op hun kinderen, en motiveert de
aanklacht van ontrouw aldus: "want zij hebben bastaardkinderen verwekt".
Niet alleen de wijsheid, maar ook de ontrouw wordt gerechtvaardigd van haar kinderen.
Het onechte kind bewijst de ontucht der moeder. Het komt niet zo maar uit de lucht vallen.
Die bastaardzoon is haar levende en gedurige aanklacht; de kroongetuige van haar ontrouw:
wat hebben wij nog getuigen van node?
Natuurlijk is dit van Hosea slechts beeldspraak.
Hij bedoelt geen ogenblik iets kwaads te zeggen van de echtelieden in Israël. Waarschijnlijk
werd geen oprechter trouw dan tussen man en vrouw in Israël ergens elders gevonden. Daar
dus niet vàn! Maar de profeet bedoelt heel wat anders. Hij bedoelt het zó: daar is
langzamerhand een geslacht opgegroeid en bézig op te groeien, dat aan alle ware godsvrucht
is gespeend. Geestelijke bastaarden dus! Als Zijn kinderen kan God ze onmogelijk erkennen,
en de trekken van kinderen Gods zijn in hen niet meer te ontdekken. Nu, vaders en moeders
in Israël, geef een antwoord, waar komen die bastaarden vandaan? Dat komt zó maar niet.
Hadden die vaders trouw de Here gediend, en waren ze hun kinderen in tere godsvrucht
voorgegaan, dan was dat zó niet geweest, want 't verbond met Abraham Zijn vrind, bevestigt
Hij van kind tot kind, en God de Here doet barmhartigheid aan duizenden dergenen die Hem
vrezen en Zijn geboden bewaren. Nu, ze moeten nu niet nèt doen, of ze van de prins geen
kwaad weten. Ze moeten niet stomverbaasd doen over die bastaarden, want zij waren toch zo
heel anders. Ze moeten ook geen klacht aanheffen over dat opgroeiend geslacht van
tegenwoordig, maar een klacht aanheffen over zichzelf: zij hebben die vreemde kinderen
voortgebracht, en het "huidige geslacht" van bastaarden wandelt daar rond als een levende
aanklacht en overtuigend bewijs van de ontrouw der moeders en van de vaders!
De vraag is hier niet aan de orde, of het tegenwoordig opgroeiend geslacht minder of beter is
dan dat van vroeger.
Maar indien de klacht waarheid bevat, dat het aantal bastaarden, die van de dienst des Heren
vervreemd raken, toeneemt, en er veel gedoopten van de kerk losweken, dan behoeft dit voor
ons geen pijnlijke verrassing te wezen, noch een aanleiding om de vroegere tijden boven de
tegenwoordige uitbundig te prijzen. Nog minder om over die "vreemde" jongens en meisjes
verwonderd te klagen. Want wij hebben ze zelf voortgebracht, en in den regel valt de vrucht
niet ver van de boom.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen.
81