Deur Christus Alleen - AH Bogaards

ONVERHOORDE GEBEDEN
Hoewel Ik hen verloste, hebben zij tegen Mij leugens
gesproken.
Hosea 7:13 b.
Hosea 7 is het hoofdstuk der gelijkenissen.
Waarmee zal ik dit geslacht vergelijken ?. ... De profeet is niet verlegen met het antwoord!
Uit het volle leven grijpt hij het ene beeld na het andere, om de boosheid en de dwaasheid
van zijn tijdgenoten aan de kaak te stellen. Nu, erg best komen ze er niet af, want Hosea zegt
ze ongezouten de waarheid. Van die slapende bakker en van het ongare brood hoorden we
reeds. Er volgen nu nòg een tweetal gelijkenissen, waarvan een aan het dierenleven en de
andere aan het militaire leven is ontleend. Wat dit laatste betreft, in het slotvers van dit
hoofdstuk wordt Efraïm vergeleken met een "bedriegelijke boog". Bedoeld is een boog, die
niet behoorlijk gespannen kan worden: telkens wanneer de boogschutter er een pijl mee
afschiet, wordt het doel gemist, en dat ligt niet aan de schutter, noch aan de pijl, maar het is
de boog met z'n slappe pees, die teleurstelt. Zo werd God keer op keer in Zijn volk
teleurgesteld. Hij had gedacht er heel wat mee te kunnen bereiken, en het goed te kunnen
gebruiken in de "heilige oorlog", maar het liep even zo vaak op een mislukking uit. Israël
was onbruikbaar. Nu, wat doet men anders met zo'n onnut instrument dan het wegwerpen.
Vandaar het oordeel: "Door het zwaard zullen hun vorsten vallen wegens de heftigheid
hunner tong. Daarover spot men met hen in het land Egypte" (vs 16b) 41 .
Het andere beeld is, gelijk gezegd, aan de dierenwereld ontleend: "Efraïm is als een onnozele
duif zonder verstand" (vs 11). Het méénde juist heel véél verstand te hebben. De beide grote
mogendheden waren destijds namelijk Egypte (in het Zuiden) en Assyrië (in het Noorden),
die beide met een begerig oog naar Palestina keken. Dies dacht Israël het de verstandigste
politiek te zijn, om beide maar te vriend te houden, en zo fladderde het, om zo te zeggen, als
een duif van de een naar de ander. Maar alle politiek, die met de Here niet rekent, is dom,
hoe verstandig haar berekeningen ook schijnen mogen.
De domme wijsheid, of de wijze domheid, hoe men 't ook noemen wil, van Efraïm was, dat
hij op mensen vertrouwde en niet op de Here. We zijn toch maar knappe lui, dachten de
politici, zo listig gelijk de slangen en oprecht als de duiven. Nee, zegt Hosea: zo dom als de
duiven. Want dit moet mislopen. Het moet vooral daarom mislopen, omdat de Here een
jaloers God is, Die het heulen met de grootmachten insteê van het hulp-zoeken bij Hèm, niet
onbewogen kan aanzien. Deze vliegende duif zal er dus invliegen: .... "Zodra ze gaan, span Ik
Mijn net over hen uit" (vs 12a).
Men zou zo zeggen, dat Efraïm het bidden nu wel kon staken!
Immers, het stellen van z'n vertrouwen op de grote mogendheden sluit het schuilen in de
mogendheid des Heren uit.
Wie bidt, echt bidt, zal, om met de Catechismus te spreken, zijn vertrouwen van alle
schepselen aftrekken en op God alléén stellen. De tegenstelling is hier absoluut. Men kan wel
z'n gezanten hebben bij verschillende aardse vorsten, en relaties onderhouden met
41 Hier wordt vermoedelijk gedacht aan Israëls politici, die met Egypte een verdrag sloten tegen Assyrië, en die
nu overmoedig een hoongelach aanheffen tijdens hun verblijf in Egypte over Assyrië. Ze lachten echter te
vroeg.
119