Deur Christus Alleen - AH Bogaards

HET OVERTUIGEND BEWIJS
Tegen de Here hebben zij trouweloos gehandeld, want zij
hebben bastaard-kinderen verwekt.
Hosea 5:7a.
De woorden, die ons thans bezighouden, doen ons heel sterk denken aan een rechtsgeding.
Daarbij behoren: een aanklacht; het wettig en overtuigend bewijs, dat de beschuldiging
gegrond is, en de straf, die ten uitvoer zal worden gelegd, en alle drie zijn hier aanwezig.
De ingebrachte beschuldiging is: Zij hebben trouweloos gehandeld.
Men kan ook lezen: de Here zijn zij ontrouw geworden, en dan treedt de aanklacht nog meer
in alle felheid aan het licht. Efraïm wordt voor de Rechter geleid, als verdacht van overspel.
In Hosea's gedachtengang — we zagen het reeds vroeger — is de verhouding van God tot
Israël gelijk aan die tussen man en vrouw. Een huwelijksverhouding dus. Dit moest de
profeet zelfs zichtbaar symboliseren door zijn huwelijk met de ontrouwe Gomer. Zoals die
vrouw hem verliet en met andere mannen heulde, zo droeg Israëls zonde en verlating van de
dienst des Heren het zwarte merk van overspel. Zij hebben trouweloos gehandeld.
Dit verwijt van ontrouw is feitelijk de scherpste beschuldiging, die kan worden ingebracht.
Ook in het beste huwelijk kan er wel eens iets haperen, kunnen er verwijten vallen, kan er
verwijdering ontstaan. Maar zodra er ontrouw in het spel komt, is het huwelijk feitelijk
kapot. Al het andere komt wel weer terecht, maar door ontrouw wordt het teerste en mooiste
van het huwelijk geschonden. Dit is het pijnlijkste wat de echtgenoten zou moeten worden
verweten: zij hebben trouweloos gehandeld.
Nu dan, dit is het wat de bruid des Heren in het gezicht moet worden geslingerd: ontrouw!
Het ernstigste is, dat élke zonde van Gods volk direct in dat hatelijk licht komt te staan. In
een gewoon huwelijk kan er wel eens wrijving zijn, zonder dat er nu terstond ontrouw in het
spel is. Maar in de huwelijksverhouding tussen God en Zijn volk is dit anders. De Here is een
ijverig, d.i. een jaloers God. Elke zonde, ook de geringste afwijking, draagt terstond het
karakter van overspel. Dit komt, omdat God zo diep ziet. En Hij wil dat Zijn volk dat óók zal
doen. Het moet bij élke afwijking terstond tot de verschrikkelijke ontdekking komen: ik ben
ontrouw geweest.
Dit is dus de beschuldiging: overspel.
Op deze overtreding stond de doodstraf, en het is dus niet te verwonderen, dat een
schrikkelijk vonnis tegen deze overspeelster wordt uitgesproken.
Eigenlijk staat de uitgesproken beschuldiging tussen twee doodvonnissen in. Er gaat een aan
vooraf, en er volgt een.
De straf, die op de overtreding vòlgt, wordt in de Statenvertaling aldus weergegeven: "Nu zal
hun de nieuwe maand verteren met hun delen". In de vertaling N.B.G. heet het: "Nu kan
(elke) nieuwe maan hen verteren met hun bezittingen". Het is verre van duidelijk, wat
daarmee bedoeld zou kunnen zijn, en het zal daarom wel aanbeveling verdienen, de Griekse
vertaling tot uitgangspunt te kiezen, die deze zin geeft: "nu zal de schurft hen vreten met hun
akkers".
79