Deur Christus Alleen - AH Bogaards

Amelek, zal verslaan. En Egypte moet de wijsheid en de wetenschap leveren, waardoor
Mozes in staat gesteld wordt, Gods daden te boek te stellen. Precies zoals later de antieke
wereld de taal moet lenen, om het Evangelie aan alle volken te verkondigen. Zo helpen Gods
vijanden steeds tegen wil en dank mee om Gods koninkrijk te bouwen, 't welk ze bedoelen af
te breken. De gangen Gods met Zijn kerk door de wereld zijn glorieus! Israëls exodus bewijst
het reeds. En gedekt door de wolkkolom des daags en de vuurkolom des nachts:
Toog 't verkoren volk des Heren
Al juichend uit, op Gods begeren.
Het land der heid'nen van rondom
Schonk Hij hun tot een eigendom.
Der volken arbeid werd geheel
Aan Israël ten erf'lijk deel.
Waar had Israël dit toch allemaal aan te danken?
Waarom heeft God het als kind reeds liefgekregen en vertroeteld, en waarom werd dit volk
van slaven als een stoet van koningszonen uitgeleide gedaan uit Egypteland?
Was het zo'n lieftallig kind?
Werkelijk niet!
Reeds als kind was Efraïm een balsturige en onhandelbare knaap: we weten daar alles van!
Maar God had dit kind lief om het Kind. Om Christus' wil! Of, om met het helaas te weinig
bekende kerkelijk formuliergebed "Voor alle nood der Christenheid" te spreken: "de Here
aanschouw (de) het aangezicht Zijns Gezalfden en niet hun zonden, opdat Gods toorn door
Zijn voorbidden gestild werd!"
Eigenlijk was Christus reeds in Israël besloten, toen het nog in Egypte was. Toen was de
Christus in de lendenen van Efraïm. Daarom mislukte ook elke aanval op dit volk, omdat de
Christus er in verborgen lag. God kan toch Zijn heilig Kind Jezus niet laten verdrinken in de
Nijl? Dat was Satans bedoeling wel. Die Jodenkindertjes konden hem zo veel niet schelen.
Die zouden hem geen kwaad doen. Maar dat ongeboren Kind Jezus, daar was hij wel bang
voor en Die wilde hij bij de geboorte smoren in het water. Maar dat kòn niet. God waakte
over Zijn Kind! En òm dat Kind Jezus waren ook de kinderen Israëls sacrosanct!
Onschendbaar!
Evenzo geschiedde de exodus om Christus-wil.
Christus, nog in de lendenen der vaderen besloten, moest uit Egypte weg, en dat Kind trok
Zijn vaderen dus méé weg uit Egypte. De exodus van de kinderen Israëls was gevolg en
vrucht van de exodus van het Kind Jezus uit Egypte. Toen, bij de Schelfzee, heeft Jezus Zijn
volk reeds uit geleid en verlost. Zoals Sodom en Gomorra gespaard zouden zijn om tie
rechtvaardigen, zo is Israël verlost om de ene Rechtvaardige, Die in de schoot van Israël was.
Men moet dus niet denken, dat Jezus eerst uit Egypte geroepen is, toen Hij met Jozef en
Maria kon terugkeren naar Zijn land. Hij is reeds uit Egypte geroepen, lang vóór Zijn
geboorte, mèt de beenderen van die andere Jozef mee!
Dat in Israël eigenlijk de Christus uit Egypte trok, en dat evenzo om de Christus Israël uit
Egypte mocht trekken, dat alles berust niet op fantasie of speels vernuft, maar wordt door de
Schrift zelf geleerd. Het is namelijk de evangelist Mattheüs, die na het verhaal van de
terugkeer van Jezus met Maria en Jozef uit Egypte, dit woord uit Hosea regelrecht op
Christus toepast, als hij aantekent: "opdat vervuld zou worden hetgeen van de Here
gesproken is door de profeet, zeggende: Uit Egypte heb Ik Mijn zoon geroepen" (Matth.
148